Totaal aantal pageviews

14 november, 2018

14 november

Een steen
De dood
Hij
Zij
grijpt om ons heen
voor altijd
en zwijgt als vermoord
Dodenboeketten... of bollen
ik ben niet zo een voorstander


26 oktober, 2018

Het is weer voorbij...

... die verzengende, verwoestende zomer. Weeral een stukje natuur opgesmoord. Vooral Monchique was aan de beurt dit jaar. Wij bekeken, beluisterden en volgden het grotendeels op afstand dit jaar want de ene catsit volgde de andere op. Habitués A en J en K, G en L namen het over, terwijl veroverden wij Oostende en de Noordzee, zaten we vooral in veel stof, aten we iets te vaak frietjes en pizza en probeerden we onze stads/provinciegenoten te begrijpen. Samson terug naar het Portugese huis, vettig Michelleke wegwijs gemaakt en dan terug om nog een beetje te werken én dan samen te vertrekken. Vlekje inclusief.

Twee verstopte neuzen, ziekjes te bed en dus twee dagen later dan gepland vertrokken, een andere route dan gewoonlijk, ah ja een ander vertrekpunt ook.

Maar wat was het fijn toeven aan onze Belgische Kust, we snappen niet dat we daar niet eerder opgekomen waren, wie blijft er nu in het binnenland ?

Maar dus terug naar P, vettig Michelleke haar afwas overdoen en de vloer eens onderhanden nemen. De Engelse dame heeft waarschijnlijk goed voor dier en plant gezorgd maar 'k had geen vlieg willen zijn... of misschien net wel.

Na drie sits en een Samson loop ik hier dan wat verloren want iedereen zet het dan een beetje naar zijn/haar hand maar daar heb ik eigenlijk niks mee te maken; en net als ik nog niet eens helemaal klaar ben krijgen we al nieuw gezelschap, ouden van dagen en de verrassing die helemaal geen verrassing meer was. Sneu. 

08 Okt. naar Faro, Indisch gegeten en in de buurt (nou ja) geslapen met 4.
09 Okt. ontbijtje in de Ikea en dan heuvelwaarts
10-11 Okt. zij naar Mertola, wij voortdoen
12 Okt. zij komen terug heuvelwaarts, wij verlaten het en halen Verrassing die er geen meer was op, we eten budgetvriendelijk, we logeren hetzelfde maar wel heel ok in Albufeira, we kijken voetbal, eten chips en gaan slapen
13 Okt. met verrassing die er geen was naar ons veggierestaurantje Eurasia achter de hoek van ons verblijf, wachten, wachten, wachten op de jarige. Die hadden duidelijk nog een ontbijt op hun maag liggen. Verrassing die ... heeft wél flink gegeten, zou een goeie veggie kunnen worden maar dat weet hij zelf nog ni.
Dan allemaal ons volgende verblijf gaan zoeken. Slechte matrassen en een plakkerige 
trapleuning konden de pret niet bederven, de terrassen en het geweldige uitzicht maakten het ruimschoots goed. 'k Zou daar wel kunnen wonen. Af en toe. Het door henzelf gekozen Portugese restaurant was veel te duur en trok eigenlijk op geen kl... Gelukkig trok de storm zich eerder wat noordwaarts en konden wij genieten van wat stroperige druppels op een hete terrastegel. Die Lesley toch. 
14 En 15 okt: eerst naar het shoppingcenter in Guia, da en dan naar Praia da Castelejo, Fausta niet thuis, nu ja, wél thuis, Fausta teleurgesteld, tja moest ze haar app maar ingesteld hebben dan had ik het geweten. Dan ergens tussen Odemira en Milfontes... Het weer begon er wel iets minder zin in te hebben, die Lesley had wat teweeggebracht maar ach zo een wilde oceaan die tegen de hoge kliffen tekeergaat is toch veel fotogenieker. Eén van de mooiste stranden van Europa laat dat een feit zijn.
16 Okt. naar den heuvel met zijn allen
17 Okt. hen naar Lisboa gestuurd. Per trein. 
Zouden ze iets gezien hebben ? 
En plots was het alweer het einde van de maand, nacht van 25 op 26 oktober, zijn we veel te vaak over en weer gereden naar dierenarts en apotheek, kregen we bijzonder ongelukkig nieuws over onze Marcel maar hebben we er goede moed in...
Donderdag komt de familie Modderdinges en zijn wij weer pleite.

Oostende, A'pen, Beringen, ...

Denk niet dat er hier nog veel gelezen wordt maar mocht iemand het toch lezen en zien én interesse hebben om de operatie (cataract) van onze Marcel te helpen financieren:


Een portret van uw lieverdje voor 250€ boven uw bed.
Geschilderd en getekend door ... Samson maar dan onder zijn échte naam, een bepaalde waarde zeg maar.




De nachtraaf kruipt nu maar onder de wol, de tijd kort en nog veel te doen.

25 september, 2018

Update

Sinusitis. Een valling erbovenop. En veel stof.
Een goei soepke in mijn kopke dus even geen moed om te vertrekken die maandag; twee dagen later dus.

Onderweg een paar keer gedesoriënteerd; onderweg naar welk land ? Naar welke stad of plaats ? De warmte loog er anders niet om.
De laatste loodjes wogen het zwaarst, vooral voor ons Vlekje, zelfs zij vond het té heet. Een beetje later mocht ze weer baas spelen op haar heuvel want iedereen thuis; Marcel op de regenput, Zinneke in de waskamer. Midas was wat later present.

Maandag naar de Algarve geweest. Tussen Heleen, een hapje en de boodschappen door even een grote teen in de lauwwarme zee gaan steken en een Zero Coke laten schenken in de beachbar.

En nu nog even puffen. 36 graden. Not bad voor de tijd van 't jaar. Vooral de nachten blijven zeer zacht naar Portugese normen.

En oh ja, 3 oppassers en een 1 muizenfeest verder weten we wat te doen. Onze laatste oppasser was wel een vettig wife. 
AnneJacq. 17-31 juli
Kargilila. 31-17 augustus
Samson ? -5 sept
Michelleke 5 sept. - 17 sept.

10 september, 2018

Een dag

Ontdekking in de A straat.
M&I
W&A
Ik&Gij

Strandwandeling.
Beach Bar te vol.
Café van W. dan maar.
Berichtje van N gedeeld. 😶
Ijsje Australian. Ik niet. Zout hapje beter.
Bootje.
Zit, lig, wandel.
Inbraak in de Napoleon burcht (of zoiets).
A alleen weg.
Bootje.
Eten bij de Marc en zijn madame.
Huiswaarts, ieder zijn richting uit.
Vlekje blij.



Aap


Uitpakken.
Ordenen.
Sorteren.
Tegenkomen.
Denken.

1919

08 september, 2018

Een kale teckel

'Kom we gaan naar de zee.'  800 Meter ofte 10 minuutjes stappen. En nu het nog relatief zwoel is stijgt ook het vakantiegevoel, flaneren op de dijk, slenteren door het oude centrum of op zaterdagavond kijken naar het feestende volk in de Langestraat.
Ron's Bar, nog 7€ en 40 cent, daar kon nog net een Kasteelbier rouge en een Omer af.

Een wc waar ge -als ge al zoudt gaan zitten- met uw knieën in uw nek moest zitten, de zeep en handdroger onbestaande waren, de mannen op het vrouwengemak moesten komen schijten en een serveuse die nauwelijks Nederlands sprak.

Maar de muziek was goed, het bier lekker en de zoutjes die ik er bij had gevraagd al op. Dat maakte veel goed. Bovendien zouden we nog we nog getrakteerd worden op een live optreden van een West-Vlaamse meneer met geen onaardige stem maar we zetten al vlug de pas er weer in want de hongerigen moesten gespijsd.

Met 8% in het bloed fantaseerden we wat zouden krijgen in ruil voor de oude zeur die op haar avondmaal zou zitten wachten.  

Ach ja, een schele, dove, kale teckel mogen ze ook houden; 

Morgen volk over de vloer.

05 september, 2018

Oostende

Hij net terug uit P.
Ik al van de 25ste in O.
De Engelse M. bij onze kornuiten.
Een Hong Kongse in B en straks een ander.
En pas dan kunnen we weer naar P, allemaal samen, Plakske, ik en Samson.
Zorgen dat het huis muisvrij is tegen dat onze gasten komen in de eerste week van oktober.

Oh Stende, wat ben ik hier graag.
We vroegen ons af waarom we een half leven in M en A hebben gewoond, 'k vraag me af waarom niet iedereen aan de zee komt wonen... ach nee laat maar, niet iederéén, zou geen zicht zijn, 't is hier nu al volgebouwd. Dat dan weer wel. Maar toch, 'k snap het niet. Wie wil nu niet aan zee wonen, zelfs al is het de Noordzee, om dat als uitvalsbasis te hebben, niet slecht gekozen.

Morgen Punk.
In ' 't stad'.

22 augustus, 2018

Bohemers

Zo noemde ik onszelf (om te lachen... 'ziet gij mij lachen ?') en wat later kregen we het ook effectief onder de neus gewreven. 
Bohemers.
En dat is niet erg. Zolang de zon schijnt. 


't Is heet geweest drie hoog. Edoch, edoch, aan 't zeetje was 't beter toeven. Niet dat we die eerste dagen een zee gezien hebben maar we konden haar voelen en ruiken dat was ook al onbetaalbaar.
Maar 't was zwaar. En er zat wat haast en slechts een mini budget achter, hard labeur dus. Eén rug heeft het even laten afweten maar zich wonderwel hersteld, de andere deed alsof er nooit iets aan de hand was geweest. Alsof er een medaille te winnen viel, op adrenaline, bucht van dunaldi en zuur brood van de bakkerin -eh nee- brood van de zure bakkerin; Maar zuur jong. 'k Zoek wel een andere bakker.

Inmiddels logerend in onze verhuurde eigendom te A, samen met  de kat van de bohemers, Portugal, Antwerpen, een nachtje Oostende, nachtje Nonkelvier, terug naar huis in A en zaterdag wederom naar O. Vlekje maalt niet om een tocht meer of minder, haar keel zet ze sowieso af en toe open en Sheba Zalm zal het zijn. Het 18 jarige dier heeft nog bijna elke dag een speelkwartier of twee en gedraagt zich zoals het een gezelschapsdier betaamt: knuffeltjes en streeltjes geven en nemen. 

Dat is hier nog lang niet uitverteld zeg ik.


24 juli, 2018

Over en weer en weer over...

... de 30 graden.

3 Juli na een verblijf van 3 weken (verhuur geregeld, inpakken, opruimen, supporteren voor de Rode Duiveltjes) opnieuw naar P vertrokken, een vreemde bijna kale man kwam mij halen en ik verloor hem telkens weer. 

De wedstrijd Brazilië - België thuis gekeken in het gezelschap van een mode-ontwerpster en haar vriend.
Die tegen de saaiste ploeg vh WK in Loulé, tussen grotendeels Frankrijksupporters, bah.

Voor en na het voetbalgeweld ons weer uit de naad gewerkt om alles in orde te krijgen, afwerking, mensen in twee shiften kunnen ontvangen en zélf vertrekkensklaar geraken om voor de derde keer noordwaarts te keren. Too much. Maar goed, het laatste stuk was vrij vermoeiend en schoot niet meer naar wens op maar daarnaast toch iets minder saai gereisd. 1ste nacht aan een stuwmeer geslapen en 's morgens een wandelingetje met on Vlekske gemaakt. We stonden daar helemaal alleen -'t is te zeggen- aan de overkant van de brug stond blijkbaar ook nog een gypsy familie. Ze weten waar ze moeten staan, was daar heel mooi en rustig.

Dan een nachtje parking en volgende nacht in Vendôme; mooi daar. 🐯

Onderweg nog deftige temperaturen gehad, nauwelijks boven de 27 graden maar hoe meer we ons doel bereikten hoe warmer het werd én vooral bleef, zelfs na zonsondergang blijft het hier zweten. 

Vandaag Oostende tot ons gemaakt. De komende drie weken wordt het zweten. Zweten. Pff. Zweten doen we sowieso dezer dagen. Hot hotter hottest. En in Portugal blijft het nog steeds rond de 30 schommelen, al iets meer normaal dan de afgelopen tijd maar toch... Oh, ik mis wel de nachtelijke koelte hoewel ik ook wel houd van zwoele nachten. 

Vlekje snapt het ook allemaal zo goed niet meer. :)

Morgen naar 't zeitje.

Arme Mr. B, hij pinkte een traantje weg toen hij de sleutels overhandigde. We gaan er iets mooi van maken.


30 juni, 2018

Australian Homemade

The Best 

Kieken

Nog net in juni.

In België, waar ik nu alweer 14 dagen het mooie weer maak, brandt de zon, in Portugal lijkt er geen haast om zwaar te gaan zomeren, de temperaturen blijven onder de 30, af en toe nog flink wat wolken en zelfs hier en daar een druppeltje. Goed voor de natuur, die na de verwoestende branden van vorig jaar zich verder kan herstellen.
Dat milde weer daar zit de overheid voor niks tussen want 'k ving op dat er eigenlijk nog niet veel gewijzigd is qua aanpak; 'k las over afgebrande stukken grond die nu bebouwd mogen worden. Grmpff.
Eucalyptus wordt nog steeds niet de kop ingedrukt maar de graafmachines maken wel flinke bufferzones, ook bij ons. 
Maar gerust zijn we natuurlijk nooit. 
En dan zullen we binnenkort het lot zelfs aan anderen overlaten; wij naar 't zeetje, het noordzeetje en zij op de Monte. 2 x 2 koppels, bij de laatste met een kind, een Lila kind... een leeuwenkind... 
Spannende tijden, stof en zere ruggen zullen ons deel zijn.
Ons Vlek mag er deel vanuit maken.

En dan ons kieken hé.
Een slachtpartij aan de overkant en één survivor. In een doos, ritje over berg en dal en het nieuwe kot in; 1 dag, 1 nacht en op ontdekking bij ons.
Een zwarte met een beetje rood borsthaar, of -pluim en een felrode kuif. Een schoon, vrank dier. Scheitlaarsje en schoefelbroek.
Pokki ? Chickie ? Nathalie ? 't Werd Kiki Dee.
KikiDee legt elke dag een ei, eet ontzettende hoeveelheden spaghetti, nochtans een kippenmaag al eens van dichtbij gezien, zo groot is dat ook weer niet maar 't gaat allemaal snel in zo 'n kippevogellijfje denk ik; elke dag een ei ! Stel u voor dat wij elke dag een ei zouden moeten maken én leggen. Maar Kiki zonder problemen. We vreesden nog even even of ze niet te eenzaam zou zijn want een kip dat moet kakelen en scharrelen met haar vriendinnen. En de pikorde wordt hier dan maar buiten de soort bepaald: Vlek, Wij, Kiki, Marcel en Zinneke.

Nog 4 dagen en wereweg, dan na een kleine 14 dagen alweer de baan op...


04 juni, 2018

JUNI

Die 28 graden op 6 mei was in B.

Inmiddels weer een markt, een reis, gewone oppassers (Liesje & Ferdy), Mooji aanhang, een Brusselse expo, een kieken, Duitse pizza met ei en een migraine-aanval verder.
Het leven aan de overkant dunt uit.
De hele familie terug en noodgedwongen helemaal nog niet terug, ziet er daar niet goed uit.
Was te denken dat ge niet zo nog maar eens een aantal kippen moest gaan bijnemen maar deden ze toch; onverbeterlijk, zal wel psychologisch zijn, gelukkig werd er het mes gezet in het kattenpopulatie, qua zaad en ei dan.

Dat van die Moojies volgt nog.
Resultaat was dat O Senhor noodgedwongen terug moest én moest blijven en pas terug kon komen om af te bouwen in Brussel; alwaar een schetkont ons mooi liggen had, de tr*t. Ze zit nu nog met een ei, gelukkig anders was het helemaal zuur geweest.

Snel snel Antwerpen wat bijwerken en dan snel snel weer naar Pff.
Wordt ondertussen flink saai dat over en weer gerij, kostelijk ook.
Maar het moest want Zin en Cel (en Mies) alleen thuis.

Slecht nieuws vd overkant want Janet (die het zou overnemen) had slechts één kipje getroffen; ééntje is geentje, toch niet om elke dag berg en dal te gaan trotseren, dus Geentje verhuisd; 
Na de Duitse/Hollandse pizza met ei.
Dus een chique kip, zwart met rood en geel loopt hier nu soms rond (nu nog even hokarrest tot ze gewend is).

Nu toch even de katjes gaan voorzien.... 

26 april, 2018

Verjaren, reizen, exposeren, ...

Hmm, waar waren we gebleven ?
We zijn nergens gebleven, we hebben wel ver-bleven en beleefd.

Half april zoals gewoonlijk verjaard, een tripje al dan niet in 'eigen land', dit jaar nog eens gekozen voor Olhão en geen spijt van gehad.
Eerst wandelen in het, buiten het seizoen en ver weg van de Chinese rommelwinkels, nog best wel aangename oude en hoge Albufeira, dan naar het nieuwe Albufeira, dat met een hoog Las Vegas gehalte, daar in een rustig achterstraatje kunt ge eens lekker veggie gaan, buffet, zoveel ge op kunt... en da's soms veel, moest maar zo lekker niet zijn... en oh ja slechts voor 7,5€ / persoon:
https://www.facebook.com/restvegetarianoeurasia.saenger/?rf=199551933421610

Buik vol.

Op naar ons verblijf in de buurt van Olhão, niemand thuis.
Ze hadden zich misrekend. Dan maar voort verjaren in het natuurpark Ria Formosa en watertandend uitkijken naar het plaatselijke Indiaas restaurant. Indian Hut. Niet makkelijk gevonden maar wél lekker.

Die Duitsers konden maar zorgen dat we eindelijk op onze kamer konden en zo geschiedde, we kregen een upgrade. Mooi zo. Flinke kamer, groot bed en 's morgen een heel lekker ontbijt.
Die mijnheer was wel een praatvaar. 

...en dan weer Albufeirawaarts, inkoopjes want veel moest er niet meer in huis gehaald, de oppassers waren immers al bijna on their way...

Altijd toch een beetje spannend steeds die nieuwe mensen; "Ja, we staan hier aan witte huizekes." Haha, we zijn hen dan maar gaan halen; Limburgers, waarmee ik dan weer niets wil gezegd hebben.  Zinneke zag hen alvast wel zitten en Marcel begint dan wel een klein beetje te veranderen maar is toch nog steeds een gemakkelijk beest. 

Volgende dag ons Plak in de auto gezwierd en noordwaarts getrokken. Er zat nog een zondag tussen, een dag waarop we toch niet veel zouden kunnen doen op ons aankomstadres dus even wat getufd door heuvel en Frans dal, mooie dorpen en natuur mogen aanschouwen, even wat relaxter van die onnozele saaie en best wel prijzige autostrades vandaan. Stokbroodje, kaasje en cola, helaas veel te veel cola maar ook water in aanslag want 't was warm onderweg en een warme auto kunt ge zelf wel even verlaten maar ons Vlekje zou daar niet mee gediend zijn, een uur in haar mandje zetten is ook niet echt een optie dus de tocht werd verder gezet, hoe langer hoe heter, 28° bij aankomst. 

Valladolid, San Sebastian, Bordeaux, ja zelfs Parijs, een fluitje van een cent maar ter hoogte van Antwerpen nog dik in de file gestaan.

Maandag voorbereiding, dinsdag nog meer en woensdag voor het eerst in enkele uren een expo op poten gezet. Wat zenuwen en onzekerheden maar alles komt altijd (of toch meestal) goed.
Te Brussel. Ook wel weer veel Limburgers. De Limburgse Brusselaar blijkt een veel voorkomend fenomeen maar dat kan natuurlijk ook toeval geweest zijn... of net niet natuurlijk.

Was een fijn en lekker feestje. 

En eind goed, al goed, voor ons maar alles kan toch nog altijd beter (soms toch)... 
We wachten af...

Morgen gaat Snottebel naar zijn mogelijke aankoop kijken en 'k ga mee, ook eens goed kijken, West-Vlaanderen here we come...



03 april, 2018

18 jaar

Niks meer aan te zeggen maar dat hebben we eigenlijk nooit gedaan, zij maakte de beslissingen en als wij ze maakten ging ze er enkel mee akkoord.

Nonkel Basil was al lang ons katervriendje, later kwam een ander deel van de kweek hierover af en toe eens poolshoogte nemen en een ander deel was uiteindelijk niet meer weg te slaan. Toen de buren dan definitief al hun ziektes en zorgen meenamen naar Lissabon en later terug naar Engeland zaten wij opgescheept met een aantal snorrebeesten waar we niet naar gevraagd hadden.

Met haar hadden we al kennisgemaakt toen ze nog een klein Splodgeke was, een maand of 5 ofzo, 'k vond haar al meteen een specialleke, niet in het minst omdat ze ook, zoals mijn Frauke, een schildpadje was, een kleinere en dunnere uitgave zeg maar. Splodge liet zich die eerste winter ook al flink kennen toen we een keer op bezoek waren bij haar mensenfamilie, hun koelkastje werd gebruikt als verwarming en toen dat even niet mocht werd onze schoot zonder pardon ingenomen. O wee als we wilden bewegen, haar scherpe klauwtjes (waarvoor ze soms de nickname 'Klauwdia' krijgt) prikten dan ons vlees open. Geen gewoon dier en net dát beest maakte de definitieve overtocht naar ons domein, samen met Basil en achterneef Bova (ex-Arnie), de eerste jaren moesten ze het, mits een voedselvoorraad, vaak maanden of weken zelf zien te rooien, later trok ze gewoon bij ons in. Basilke heeft ons definitief verblijf helaas niet gehaald, zo triest want Basil was toch wel een heel lief trouw vriendje geworden. Bova, de koddige kater, bleef nog een tijdje maar is toen ook definitief verdwenen.  
Maar mevrouw Splodge bleef present, we doopten haar om, Splodge bekte niet zo, dus eerst nog even onofficieel 'Plop' en toen officieel (met paspoort en al) Vlekje. 
Vlekje leerde Frauke kennen én Bache en Senauke, ook Pipi had haar intrede gedaan en kleindochter Zinneke was ook al af en toe van de partij. 
Vlekje, in de volksmond wel eens 'Plakske' genoemd bleek trouw gezworen te hebben aan Monte C., met geen stokken meer weg te krijgen dat beest, niet dat we dat geprobeerd hebben maar 't was duidelijk, hier zou ze komen wonen, hier zou ze geserveerd worden de komende jaren, van hieruit zou ze later ook ontvoerd worden naar koudere streken maar wél met centrale verwarming, dus geen probleem voor Vlekje. 
En gisteren kreeg dat monsterke een roomtaartje in de vorm van 18, de 8 heeft ze zelf helemaal lekker opgelikt, de 1 werd verdeeld onder Zin en Marcel.
18 jaar en eigenlijk nog best goed te been, ze ziet nog goed, speelt zelfs nog en haar kaka is nog om u tegen te zeggen. 
Wel potdoof... tenzij ze doet alsof natuurlijk.
Lang Leve Vlekje !

Aankomen en verjaren enzo

20 Maart om 7u20 vertrekt het vliegtuig, 2 uur op voorhand daar zijn, geen idee of er dan al een trein is, laten brengen was een moegelijkheid maar ach dan denkt een nachtraaf, ga gewoon al de avond voordien, neem een mondvoorraadje mee, wat lectuur en het zal vlug 5u zijn.

Niet voor het eerst dat ik dat doe maar 'k vond zo niet meteen mijn draai, plaats; er was iets veranderd, maar wat ? Zomaar een paar seconden was ik Zaventem en de aanslagen vergeten.

Hapje eten tussen de Afrikanen en Chinezen en een wandelingetje.
Een meer afgelegen plaats maar ongevaarlijk.
Een poosje later gezelschap -op afstand weliswaar- een marginaal koppel en later aan de andere kant een soort Rus.
De mijnheer die er eerst zat had zijn plaats verruild voor een plaats aan de overkant maar daar kom ik nog op terug.

Marginale mijnheer legt zich erbij neer, marginale mevrouw tatert lustig verder, denk dat mijnheer in slaap is gevallen maar die vrouw blijft kletsen...

Ondertussen al 4 keer gaan plassen. Met pak en zak. Mijnheer Rus heeft intussen plaats genomen en Mr. Rus heeft begint filmpjes te bekijken op zijn smartphone. Luid. Nogal storend. Het is inmiddels bijna 3u en ik wou me er ook even bij neeleggen, niet voor niets 3 stoelen 'gereserveerd'. Mevrouw Marginaal vraagt nogal bot of het wat stiller kan, die mens durft niet anders en zet z'n ding af. "Merci." Zegt ze en vervolgens zet ze haar decibels weer in. Toch een hazenslaapje gedaan. 

Zaventem werd gepoetst, waargenomen en ontwaakte uiteindelijk rond 4u. Ik ook dan maar; richting douane en verderop nog wat soezen.

Lang geleden dat ik nog zo slecht heb gezeten, blij dat 't gedaan was dat vliegen. 

Op naar het logeeradresje. Wachten op de jarige. Dat duurde en duurde. Begon me al zorgen te maken, de mens durft al eens verloren te lopen.

Herenigd. 

De mijnheer, -Maaik geloof 'k- onze gastheer was een Belg, goed ontbijt ok hoor, de Maaik mag ons mss nog wel eens verwachten...

Vervolg volgt nog, ook ons Vlekje moet nog aan bod komen want die werd vandaag 18. 18 ! Niks meer aan te zeggen. Nooit gedaan eigenlijk.




18 maart, 2018

Maart

Begin maart: Eindelijk regen dus. Plantjes blij. Boeren blij. Wij blij. Stiekem ook wel minder blij omdat de temperaturen zakten, de bliksem insloeg en de voorraad wel flink aangevuld was. 

Inmiddels een dorp bij wie het water aan de lippen staat 'o povo viveu com o coração nas mãos', de natuur herstelt zich, het leven gaat verder en de kans op verzuipen is niet miniem, het landschap verschuift en straks... straks droogt alles weer op, de kurkeiken, als ze al niet stervende zijn, kurkdroog, de eucalyptussen zullen weer opgaan in stekskes en rook, we zullen de laatste druppels op ons hoofd deppen en oppompen en dan... dan zien we wel weer verder.

6 Maart --) naar B.
9 Maart --) gewikt, gewogen en goedgekeurd
Weekend --) Saudade
13 en 14 --) de zee, kijken, wikken, wegen en goedkeuren
18 Maart --) koffers pakken... of mss nog een koekebakske...

Het vriest
Op het terras
Zijn stoeltje zo leeg
Zijn plaatsje
In zijn tuin
Ik mis ons kattenkereltje
Toontje rust zacht

De zee

De zee en de bergen, beiden stralen ze magie uit, hun schijnbare onvergankelijkheid, hun oneindigheid én de zon schijnt er altijd net dat ietsje meer.

Verwondering in Limburg, Luik was een kanshebber, de Ardennen vast ook maar het is de zee geworden. 
De Koningin der Badsteden, een afbrokkelend imago én gaanderij, vergane glorie met hier en daar een opflakkering van moderniteit, een nieuw stadion met een 'kapitein' die het schip moet verlaten, een Portugees die een gekarteld mes tussen iemands ribben plant, loslopende Tsjetsjenen..., de mafia tiert welig... zegt men, binnenkort een megabordeel met voedselbedeling en een taverne... of zoiets.

Oostende. Een studio met zolder. Hoofdpijn, druk op de schouders en veel spannende plannen...

04 maart, 2018

Regen en storm

... en áls 't hier waait dan waait het flink.

Eindelijk regen ! De natuur herleeft. De boeren ook blij.
Stiekem natuurlijk ook een beetje minder blij want nu is 't geen mooi weer meer, het was zo heerlijk toeven in de zon, de nachten koelden soms wel flink af, sommige plantjes krijgen nog wat huisarrest. De ander plantjes zijn blij, eindelijk vochtige voetjes, sommige staan meteen te botten, andere, zoals de mimosa is dan weer bijna uitgebloeid.

Maar die wind toch. Ze hadden dat hier beter Monte Vente genoemd, wij vangen hier nogal wat beaufort als ge 't mij vraagt.
Gelukkig staan onze panelen toch stevig in de grond, de nieuwe, die reeds klaar stonden, namen bijna de vlucht.

"Zet die toch binnen, dat kan hier serieuze wind vangen."
"Bwah nee."
"Tsss." (ezel)

Ik moet er natuurlijk geen tekeningske bij maken...
Panelen staan nu (lichtjes geschonden) binnen.

Beneden staat er nog zo een geval.

"Ik wil hem toch liever daar."
"Ik zie dat zo ni zitten, het moet niet daar waar gij hem niet wilt maar hier is 't geen goed idee; de grond gaat hier schuiven, afbrokkelen, kortom, hij staat hier niet goed."
"Bwah jawel."
"Nee, zeg 'k." (kieken)

Hij staat er nog, een beetje kadul en inmiddels op 't randje maar hij staat er nog wél. Maar 't was mss toch ni zo een goed idee... "we zullen hem verzetten."
Zal wel moeten of hij ligt er met zijn poten omhoog.
Woonwagen. Gypsy wagon.

Zal maar stoppen zeker.

Overmorgen het vliegtuig op.
Richting ziekenhuis.
Test test.
Astma; wie had dat nu kunnen denken.
Medicatie. Cortisonedingen, moet niet te lang duren wat mij betreft.

Zinneke schildklier.

22 februari, 2018

Samenvatting

Toch ook nog vlug een samenvatting.

De reis

Deze verliep een tikkeltje anders dan gewoonlijk. Auto groot maar niet groot genoeg om ons er nog bij te leggen; zonnepanelen van een behoorlijke afmeting in de kofferruimte. Vlekje kon er nog net bij.
Vlekje braaf.
Drie hotels op stelten gezet maar voor de rest braaf.
Neuh, Vlekje écht braaf, soms haar keel eens open maar nooit op volle kracht. Maar Vlekje een beetje ziekjes, in het laatste hotel werd het wat moeilijk met kaka en/of pipi...
Zondag aangekomen, onze sitters nog ontmoet, danku S & E, onze beestjes weldoorvoed, huisje netjes én een kadootje (2 tassen, een chocolaatje, een kaartje en kattensnoepjes 😆 ), ook veel kaas achtergebleven, da's altijd goed maar biokaas en geitenkaas is extra fijn; nu 'k er zo over nadenk... nee 'k ga 't ni zeggen... of toch... 't waren dan ook weer Nederlanders die hier het mooie weer mochten maken... ahum... kaaskoppen dus... voila nu heb 'k toch toch gezegd maar 't is met de beste bedoelingen. I love kaas... én keeskoppen. Ze zijn soms wat luid maar dat zijn Antwerpenaars ook. 

Hotel 1 in Fr. was een barakje, een wooncontainer, behalve niet zo 'n proper ogend hoofdkussen (waar ik verder toch nooit mee slaap) en dat dus al een zwier kreeg, was dat ding best handig, een bed, een wc en een douche, meer moest dat niet zijn. Het ontbijt was ook heel eenvoudig maar wél lekkere croissants en échte boter.
Hotel 2 in Sp. was heel ok, een wel héél erg goeie douche, dus de haartjes nog wat uitstel tot de volgende bolwassing gegeven. Het ontbijt was héél goed, nootjes, da's toch een plus en voorts al wat nodig was om lekker én al dan niet gezond te ontbijten. Daar gaan we mss nog wel eens, net het middelste dus dan kan wel eens lukken.
Hotel 3 in P. was dan weer een beetje minder, mooie grote kamer maar verwarming via airco, ok goed beter dat dan niks maar er waren wat mankementjes, slechte ramen, badkamer ook mooi en ruim maar geen goeie douche en de wc bleef stromen, het ontbijt was ok maar niet zoals de dag voordien. Wel elk apart gaan ontbijten voor poezemieke, die was wat minder.

En dus maandag al naar de dierenarts, Samson wat veel op de pot gezeten die nacht en ikke... een kop op halfzeven... maar toch meegegaan, had niet gedacht dat het zo erg zou worden, die panelen zaten nog in de koffer en daar had ik me bij neergelegd, ik kon ook niet anders, barstende koppijn, kotsmisselijk... Van hier naar daar en telkens weer naast de panelen neergevlijd. Even een wandelingske, ik zou wel kotsen waar het me uitkwam maar mss kon ik wel ergens iets discreter een vinger in m'n keel gaan steken.
Het licht deed pijn. 
"Naar de zee ?" vroeg Samson.
Ik zei dat dat goed was. Frisse lucht en ongegeneerd de darmen uit m'n lijf kotsen, 'k zag het al helemaal voor me. 😁
'k Haalde het niet, gelukkig stond daar voor me het kattenbakje van ons Vlek, het arme dier zou het mss nog moeten gebruiken nadat we haar weer zouden gaan ophalen later maar 'k kon me niet inhouden en gelukkig stond het er toch maar, waarvoor kattenkorrels al niet goed zijn. Daar was 'k al vanaf, de koppijn zou ook wel gaan wegdeemsteren en zo geschiedde, poes nog opgehaald en the long way home...
Vrijdag nog eens terug met haar pipi. Grmpf, waarom wonen we ook in het hol van Pluto. 
Vrijdag terug met de pipi én met ons Zinneke, zeuren én zeveren...
Ons kleintje eet ons arm maar dat is omdat ze dus een schuldklierprobleem heeft wist onze dierenarts te zeggen. Ocharme. 
Maandag weeral terug, voor haar medicatie deze keer.

Wel lekker gegeten en niet gekotst, ons vegetarisch restaurantje te Albufeira, voor geen geld (7,5€) en verzorgd lekker. 
Eurasia. Doen


21 februari, 2018

Alarmfase 10

De palmkever.
Heb hem of waarschijnlijk háár gezien vandaag, oog in oog met de vijand. Mijn liefste, mooiste boom, de Phoenix Canariensis, mijn palmboom, als klein ukje gekregen, heeft prijs. Snik. De angst was steeds daar maar 'k hoopte dat we ver genoeg van de volgende boom zaten maar de smeerlappen hebben er dus een neus voor.
Mijn trots, mijn zuiders gevoel... 't is aangetast. En het ergste van al is uiteraard dat er niks tegen te beginnen is, er bestaan wel bio-probeersels en het zware geschut zou ook ingezet kunnen worden maar da's vuiligheid en er heerst hier al net iets teveel vuiligheid naar m'n zin.
De boertjes buurman zouden ook twee geiten hebben kunnen inzetten maar neen: de gifspuit erop, op de bramen, de bramen die woekeren, ze overwoekeren zeg maar, maar op grond die ze toch nooit meer zullen bewerken, wat voor zin heeft het dan ? Juist. Geen. De smeerlapperij zit nu dus in ons grondwater.
In ons wát ?
Ons grondwater ?
Water ?
H20 ('k Weet ni hoe ge zo 'n klein tweetje maakt.)
Enfin, water dus... wel dat staat op een héél laag peil. Alarmerend laag zeg maar, de waterput is diep, héél diep en het water dat vormt nog een bodempje, veel te weinig dus.
De regenput is ook bijna leeg. Ramp o ramp dus. 
De voorspellingen kondigen soms regen aan maar in laatste instantie verandert dan dat bericht, zouden de komende druppels van aanstaande week ook al snel opgedroogd zijn of zullen de sluizen eindelijk eens opengaan. 
Ik zet mijn regendanske alvast in zondagavond...

We hopen dus op regen maar heel stiekem genieten we natuurlijk ook van de zachte temperaturen overdag, de zon krijgt alle kansen, af en toe een wolkje of wind uit een foute hemelstreek maar het zijn weer mooie dagen op heuvel M. 17/18°C, meer moet dat niet zijn nu. 



05 februari, 2018

Troost

Van hot naar her. Het land doorkruist. Brussel, Herman Van Veen Park in weetikveelwaar, Beringen, Beernem, Oostende, Ronse, Blankenberge, Uitkerke, Zichen-Zussen-Bolder, maar écht hé, Zichen-Zussen-dinges, The Dutch Mountains, Maastricht, ... 

Vandaag een arend in Zelzate, een ooievaar in Knokke en een kiwiboom in Blankenberge, mijn dag had niet meer stuk gekund, ware het niet dat er een interessant pand door onze neus werd geboord. We hadden toch de plannen gevraagd, we zouden maandag toch terugbellen ? Tss, voorts geen klachten van die immo mensen eigenlijk feitelijk, alleen dat dus. Oostende, koningin der badsteden wij geven niet op.

Kon niet anders dan toegeven aan de frietbegeerte van Samson en daarna werden we getroost met een warme chocomelk en... een bakje troost, Italiaanse dan. 
Naast een vuurtje in de zon mocht het buiten rustig verder vriezen en waaien. Naast onze warme drankjes, een plakje cake én een mini chocomousse, tot het uur ons uit onze ontdooiingsfase wekte, op naar het volgende pand dat ons het gemiste echter niet kon doen vergeten.

14 januari, 2018

Toontje

Achtergelaten ? Baasje overleden ?
Wie zal het zeggen. Zo 'n 12 jaar geleden bezoek op ons terrasje: een zwart kattinnetje en een gestreepte kater. Mooi. En lief. Maar niet écht op ons verlanglijstje. Dus adoptie adressen gezocht, het kleine, zwarte poesje kregen we geplaatst, die met het 'cartoon' kopje niet...
Met een verre verhuis in het vooruitzicht niet optimaal.
Geen keuze. Asiel zagen we niet zitten, we zouden het beest wel blijven voeren en we zorgden voor een nestje op het terras.

Paar jaar later, onze 3 kleine huisgenootjes zouden een nieuw leven in een nieuw land te beginnen. Voor Toon, want zo noemden we inmiddels 'die met z'n cartoonkopje' moest er nog een oplossing gevonden worden. Een honkvast dier, paniek als de deur achter hem sloot, nee, we mochten hem niet onthechten, zijn tuintje(s), zijn terrasje, zijn habitat. Buurvrouw K. heeft zich enkele jaren over hem ontfermd als we er niet waren, zodra we weer in B waren, vaste stek op het terras. Toon blij, wij blij. Altijd present. Een tukje, een wandelingetje, een hapje, een snoepje, het zonnetje op zijn bolletje, knus onder het 'jaszeil' op het fleecedekentje bij regen en ontij. Na het vertrek van K en de komst van nieuwe buurvrouw T kwam er wat verandering in, Toontje kreeg een kattenluikje, leek hij wel van gediend, een keertje luilekker op de zetel beneden, het kon hem blijkbaar wel bekoren maar het hoefde niet per se, hij lag net zo lief een hele flink vriezende nacht op 'zijn stoel' op het terras. Ons goed. Zijn keuze. Toontje baas.
Maar sinds vrijdag vond 'k hem wat stilletjes. Niet zijn gewoonte. Bedelen ging hem tot voor heel kort nog heel goed af. 
Gisteren een snoepje voor z'n neusje. Geen reactie maar geen minuut later een flinke epilepsie aanval. Da's schrikken, ook al ken ik het fenomeen nog. 
Buurvrouw T uithuizig, partner B opgetrommeld en wij naar de dierenarts van wacht. Spuitje, pilleke, bloed getrokken. De nacht bracht geen soelaas, Toontje nog steeds voor pampus deze ochtend. 
Had er geen goed oog in. 
Dierenarts heeft hem deze namiddag uit z'n lijden verlost.
Wij lijden onder het verlies van ons lief, gek, tikkeltje vreemd bolleke poezenwol.

Adieu Toontje, ik denk dat ge wel een mooi, fijn leventje hebt gehad. Voor altijd in 'zijn' tuin.



07 januari, 2018

Een week later

De Kobe gezelschap gaan houden. Kobe blij, Vlekje misschien wat minder.
Bamboe bloempotten 1 + 1 gratis in de Hema. Ondertussen al een heel aantal potten die mee moeten. 
En de fiets, die stremt tegen. Zwaar trappen.
Morgen nazicht.

01 januari, 2018

Het begin 1 januari 2018

Ergens eind november kondigde ik 'het einde' aan, een dikke maand later zitten we weer aan het begin. Al is dat natuurlijk allemaal relatief.
Maar goed, ik hou wel van getallen en data, 1 januari is net weer zoveel beter dan 4 februari om met nieuwe lijstjes of voornemens te beginnen, qua aanvoelen dan toch. Een beetje orde en overzicht in de chaos en janboel, 't kan voorzeker geen kwaad.

Toch nog een overzicht om ons toekomstig achteruitdeinzend geheugen te steunen:

We zijn ergens in november blijven hangen. 6 weken om er weer iets spannend van te maken, deze keer in een uithoek van het Oost-Vlaamse land. Ronse. De Vlaamse Ardennen. 

Nieuwe oppassers. Wederom. Wederom noorderburen. Zag er ok uit en is ook wel weer goed afgelopen. Van horen zeggen.
Zit/lig hier weer al even alleen met mijn oud gevlekt moederke dat af en toe nog wel eens zotte kuren vertoont en elke nacht de uitersten van de logaritmische schaal aftast. Decibels dat er uit dat tere poezenlijfje komen.

Het mooi ronde 1 december stond geprikt als vertrekdatum en zo geschiedde. A long long journey. Again. Maar er viel, in tegenstelling tot de vorige keer, wat te beleven, hier en daar wat sneeuw en bevallig licht. Qua temperatuur viel het nog wel mee 's nachts. Geweldige slaapzakken ook. 

De koe. Zou zij geen koude pootjes hebben ?
Poten.




Stillevens in een ooghoek en meerijdende accessoires. Dolletjes.




Toen de zon opkwam, een dorp nog gehuld was in een blauwe waas en de wagen nog over de wegen manoeuvreerde


3 Dagen later. Een week tijd om veel te veel te doen. Enkele uitstellen brachten rust, zelfs de terugvlucht werd uitgesteld. 

Maar eerst opstellen en pizza eten, 2 pizza's én een gratis koffie. Waar was het ? Oudenaarde ? Leve de Pizzahut. Jalapenos.

Een opening op een zondag, veel sneeuw, weggespoeld zout en koude. Ik zou thuisblijven. Anderen bleken het toch de moeite te vinden, van ver of minder ver. Geen solo dat hielp ook.
Eten. En wegwezen.
Slapen en vertrekken.
Valse start.
Gelukkig konden onze oppassers een beetje langer blijven. Marcel vast blij. 
Twee dagen later wél richting P; 

En gisteren de laatste dag van 2017; Park Spoor Oost. Sisyphus. Absurdisme. Water en Vuur.