Totaal aantal pageviews

29 september, 2012

Onverwacht

Bleef ik plots al twee dagen eerder alleen achter wegens minder prettige onvoorziene omstandigheden, kreeg ik een computercrash,  veel flits en gedonder en als klap op de vuurpijl een aardbeving op mijn kop.
Die computer dat is nog (een klein beetje) goed gekomen, het onweer verliep zonder veel schade deze keer en het aardbevinkje was er slechts ééntje van 3.6, da's niet veel maar het epicentrum zat bij wijze van spreken wel vlak onder ons.

Net als ik bijna in slaap viel werden Senauke, die zich onder het deken in mijn oksel reeds in dromenland bevond, zwaar opgeschrikt door een enorme knal en wat natrilling. Een donderslag ? Een muur ingestort ? Een vliegtuig neergestort ? Een ontploffing ? 
Anders dan vorige keer in dec. 2009 toen ging het hele huis goed in één keer eens even goed trillen. 
Nu was het anders.
Alsof er een grote, loodzware eiken kast op een stenen vloer viel...  
Senauke en ik moesten elkaar troosten want geen Samson in de buurt. Het beest was heel alert maar bleef wel heel dicht bij mij. Na een kwartiertje konden we weer een beetje ontspannen. Mijn gsm en water in aanslag en de weg van op naar onder het bed in gedachten.

En toen wat anders. Ik zou ook naar België moeten maar wat dan gedaan met Senauke ? Vlekje en Zinneke die trekken mits een voedselsysteem hun plannetje wel, Senauke is behalve oud, een echte huispoes ook nog eens ziek en hulpbehoevend. Over en weer sleuren was geen optie dus regelden we een heen vlucht voor mij en een zo vlug mogelijke terugvlucht voor Samson. Een halve dag, een nacht, een hele dag en een half nachtje zou ze alleen moeten blijven. Alle mogelijke rampscenario's passeerden de revue in mijn gedachten maar het bleef gelukkig bij veel door eenzaamheid gedreven kak en pis... ook heel typisch voor een alleen gelaten Senauke. Was ik dan toch maar blij mee, niet omdat den opkuis ni voor mij was maar vooral omdat ze niet doodgebloed was... ofzoiets.

Twee dagen onder de mensen en hun bacillen hebben mij te stekken, keelpijntje en snot... 
En woensdag staking, grrrr, net als ik in Charleroi moet geraken voor de terugreis.




23 september, 2012

Zou het...

...dacht ik nog toen de zon de slaapkamer zoals gewoonlijk niet onderdompelde in een wekker van ongemeen felle stralen. We bleven nog wat liggen Ske en ik (nadat ik haar met 'een stokske' had gepaaid)... en toen viel het er in bakken uit. Finally wat vocht op het land én in de put... kunnen we ons binnenkort nog eens goed wassen. En wassen.

Andere dingen nu, de computer wat af zetten want het is nog steeds bewolkt en dus is zuinig zijn aangewezen. Ja, ik ben getraind in zuinig omspringen met energie ;-), aan mij zal 't ni liggen tijdens een piekuur in het land waar binnenkort iedereen weer zal weten dat den ellentrik niet vanzelfsprekend uit het stopcontact hoeft te komen. Oefent maar al gijlie.

Over en een tijdje out...

20 september, 2012

Nog stiller dan anders

Soms gebeurt het dat ge hier alleen achterblijft en dat de stilte nog net iets nadrukkelijker aanwezig is. Nochtans blijkt er alweer heel wat gevogelte binnen te sijpelen... 
Van de vijgenoogst moeten ze het evenwel niet hebben. Is dat triestig zeg dit jaar. En niet alleen bij ons, aan de vijgenbomen die we al passeerden hangen enkel wat kleine mopsjes. Jammer want het zijn heerlijke snoepjes zo vers van de boom.

Het blijft ook warm en vooral droog, het blijft dus nog steeds wachten op de eerste buien... 






17 september, 2012

Antwoord op reacties

Laat het duidelijk zijn dat ik niets tegen weien, velden en een horizon rondom een dorp heb. Er moet van mij zelfs geen bakker laat staan een beenhouwer zijn maar elk zichzelfrespecterend dorp zou wél verplicht een café moeten hebben. 

Ons dorp, ook zoiets van een 3 à 400 inwoners heeft maar liefst drie     
plaatsen waar iets geconsumeerd kan worden: een postkantoor met een zure postvrouw maar ook een drinkgelegenheid én een kruideniertje, het huisje van een vrouwtje dat minstens naar de tachtig gaat is verdeeld in een winkeltje, een 'toogkamer' en haar zitkamer (cola 60cent) én nog een echt café van de vrouw van de taxichauffeur. Er is zelfs een restaurant maar dat is niet officieel :-). Er is ook een brommermaker.

In dorp X is er NX.

Om dan nog even op die brandalarmen en de poezen terug te komen:
De poezen liggen meestal buiten op of rond de tafel vlak voor de deur, da's maar bij elkaar grissen en in een bakje proppen.

En oh ja na een week is bobbi weer van de partij, het heeft nog lang geduurd eigenlijk (we waren stiekem al een beetje ongerust:)). Eigenlijk heeft hij gisteren best van stoer optreden gedaan... de honden van de buren waren gisteren voor het eerst sinds onze terugkomst begin augustus nog eens id buurt en dan komen ze behalve graag vr een koekie ook onze katten eens de stuipen op het lijf jagen maar Bobbiman maakte zich groot en gromde imposant zodat twee grote honden zich even héél klein maakten, de poezemiekes hadden alle tijd om zich uit de voeten te maken... Leve Bobbi dus.

Het weer: de voorbije dagen werd er nog lustig geflirt met de dertig maar vandaag zitten we daar onder wegens een sluier voor de zon.
Morgen mss zelfs regen... zou het ?

16 september, 2012

Chips, cola en een ijsje

Ik heb jaren rondgelopen met de gedachte dat het saaiste dorp van de wereld in Nederland lag, met name 'Voorburg'. Een zondagmiddag in Voorburg -of all places- is niet bepaald aanrader. Geen café noch restaurant of winkeltje te ontwaren, zelfs geen jeugd- of seniorenlokaal, niks, nul komma nul te beleven in Voorburg op een zondagmiddag, ah ja aan de 'stads'rand wel een Mc Dinges, daar troepte de jeugd en verre aanhang samen, rond frieten met frietensaus (bweurk) en cola. 

Tot zover de belevenissen in Voorburg... wij waren genoodzaakt ons enkele (portugese) dorpen verder naar een garage te begeven want er klopte iets niet met onze 'nieuwe' bolide, er klopte namelijk iets net een beetje té enthousiast in het nemen van linksdraaiende bochten en dus was er behoefte aan een reparatie. 
Eerst leek het er op dat we enkele uurtjes na het afleveren het voertuig konden meenemen maar een fout onderdeel besliste daar anders over, het zou zes uur worden. 
Tijdens deel 1 in de garage, tussen 9 en pakweg 12u maakten Samson en ik een wandelingetje. Een galao vr hem en een sapje voor mij in een café met op het midden vh kruispunt een terrasje. 
Een hongertje. 
Geen versbroodstandje in het kruideniertje, wel voorverpakte veel te zoete rommel en een hongertje is bij mij meestal hartig dus kon ik als alternatief enkel naar een zak zoute chips van Lays grijpen. Voor één keer een chipsbrunch met een compenserend fruitsapje. Het moet kunnen. 
Volgende stap: een betaalautomaat die niet meewerkte. 
Klimmen. Blaffende doch meewandelende honden. Een vervallen kerkhofje met nog zeven grafjes van rond 1915. Een verlaten station. Twee café's maar nog niet open. Terugwandelen naar garage. 
Wachten. 
Ik zeg Samson dat hij mij maar moet oppikken als hij klaar is met betalen want dat ik geen zin heb om daar nog een half uur wortel te schieten. 
Ik stap. Een kilometertje.  
Samson belt. 
Pas om zes uur zegt hij. 
Geen probleem. Komt gij maar naar hier dan stappen we samen verder door naar het volgende dorp. 
Samson komt. Het manneke begint als vanouds en niet geheel onverwacht al wat te zeuren: "'k Moet pipi doen. Ik heb honger. Ik heb dorst. Pfff. 'k Heb 't warm. Wat moeten we doen ? Waar zijn we eigenlijk ?". Bedaren moeten we dat. "Kom" zeg ik, "we stappen door naar het station van dorp X en daar kunnen we iets drinken in de stationskroeg.". 
Stap stap, zucht, puf, zit, pis, zit pis, stap stap. 

Dorp X is altijd een station met meer verbindingen geweest en is dus sinds de afschaffing van meerdere stations (waaronder het onze) net nog ietsje belangrijker geworden. Het is ook een mooi stationnetje, een mooi gebouw met een authentiek perron. Vergane glorie weliswaar. Geen geld uiteraard. Jammer maar begrijpelijk. 
Maar wel nog een café ? Toch ?
Samson, zakt in elkaar. Nu ja, niet echt natuurlijk, gewoon op zijn flauwbezensamsons. Er staan banken op het perron en ik laat de mens daar achter. Tegen beter weten in trek ik dorp X in. Nog een bodempje water in mijn flesje en veel plaats in mijn maag. Wat zei ik over Voorburg ? 

Net als ik mij bedenk dat dorp X toch wel heel erg doods is kijk ik richting station. Grote vogels cirkelen boven het gebouw. 
Gieren... ?? 
Samson ?    
Ik ga maar terug.
Ijlend strompelen we tot aan de dorpspomp. leve de dorpspomp ! Zou het drinkbaar zijn ? We vullen ons flesje toch maar en stappen oververhit, uitgedroogd en uitgehongerd terug naar het levendige dorp, daar hebben ze tenminste chips en cola. We kopen een grote zak zoute van Lays, twee half lauwe cola's en nadien een ijsje toe. Njam. 
In de garage kregen we slecht nieuws, 't zou voor de volgende dag zijn. 
Te voet ? 25 min (op ons tempo) met de auto.
Samson slaat groen uit. 't Was maar een grapje natuurlijk.
Taxi laten bellen.
De vrouw van de garagist biedt aan ons te brengen.
We stappen in en ... we komen aan. Deden wij daar 25 minuten over ? Dat is buiten deze racepilote gerekend. 
Da casa (van het huis) zegt ze bij aankomst.




08 september, 2012

Waar rook is...

Af en toe eens buiten gaan kijken kan nooit kwaad. Eén keer kreeg de zon niet helemaal de kans om volop te schijnen, niet wegens bewolkt wel wegens een lichte wijd verspreide rookontwikkeling. Niet echt zwarte rook, eerder grijzige smog. Het moet van ong. 120 km verderop gekomen zijn want daar woedde een hevige brand, da's ver. Een tweede keer was het duidelijk veel dichterbij, een zwarte rookpluim en een heli in aanslag. Op zo 'n moment is het even extra voorbereiden. De kattenmandjes staan altijd klaar maar het eventuele plan wordt iets concreter. Rond het huis hebben we een bufferzone maar er staat inmiddels weer al wat nieuw onkruid en dat kan best ook wel fikken denk ik dan. Veel water is hier ook al niet dus ja. 
Maar het is hier echt niet normaal droog, het is kurkdroog, erg van toepassing in deze kurkbossenomgeving maar het zijn vooral de lage struiken, esteves, die hier het grootste gevaar vormen, die dingen zitten vol olie en zijn zeer gegeerd voor id stoof 's winters. Ook eucalyptussen branden als stekskes maar die hebben we niet echt vlakbij, 't is te zeggen er staan er wel maar slechts enkele aan de rand van de baan. 

01 september, 2012

Jody en het hertejong

Voor wie zich het boek of de film niet meer herinnert:

De (teken)film Jody en het hertejong (oorspronkelijke titel: Kojika monogatari) is een bewerking naar het boek "The Yearling" (1938) van Marjorie Kinnan Rawlings. Het gaat over een Amerikaans pioniersgezin waarvan de zoon een jong hertje adopteert, dat echter de oogst steeds opeet en tenslotte dood geschoten wordt. In 1946 is het op een indrukwekkende manier verfilmd met Gregory Peck in de hoofdrol als de vader van Jody. Het boek uit die tijd bevat heel wat foto's uit de film.
(Bron: wikipedia)

Ok, Bobbi werd niet doodgeschoten maar het deed toch een beetje pijn om het blije, gezwind meewandelende beest nog een paar brekkies toe te stoppen en u dan vlug uit de voeten te maken. 

We hadden hem in het kattenmandje gestoken en reden eerst een stukje met de auto zijn huis toe, daarna uitstappen en het bakje openen; Bobje liet blijken dat hij ons wel op weg naar zijn huis zou leiden.......... Trippel trippel, eens achterom kijken of we wel volgden, bij wat afleiding (geritsel in een struik) even afgeleid zijn maar ons dan op een drafje bijbenend weer de weg wijzend. 
Stilletjes zijn huis naderend wilden we hem nog een duwtje in de rug... allez de poep geven maar Bobbi keek ons enkel meelijwekkend aan. "Die honden, die vind ik helemaal niet tof" lazen we in zijn kateroogjes. Een steek door ons hart.
O jee. 
De meegenomen droge brokjes als afleidingsmaneuver hielpen maar we voelden ons toch een beetje schuldig. Nu ja, Zinneke is dan weer wél blij en dus wij toch ook een beetje. 

Ben benieuwd voor hoe lang.

't Is wamr eigenlijk, rond de dertig en weinig wind.