En toen schreef ik hier nog eens iets want voor ge 't weet vliegt ge uit het bestaan. Het is maar voor mijn huidig en vooral toekomstig geheugen.
Oostende, maandag 11 maart 2019
Dat het gisteren stormde.
En dan dacht ik dat ik op mijn oude blog zat.
Not.
Enfin.
Gewoon een bericht dan want februari is wel héél erg kort gebleken. Zo blijkt. Februari is gewoon voorbij. Nooit meer februari 2019.
Kan zelf niet meer goed volgen, Jimmy's, Kelly's al dan niet met kroost zijn weeral gepasseerd. Het kan aan de leeftijd liggen maar die Engelsen blijken toch andere normen te hanteren qua netheid.
Het is dat we weinig keuze hebben, soms dat ik me in hun groepen gemengd heb en al bij al hebben ze wel voor poes gezorgd, da's toch het belangrijkste.
Het laatste labiel geval was een Belgische die al dertig jaar in Frankrijk woont en nu Portugal wil exploreren.
Litchi, zoals ze zichzelf noemde is het zelf gebold. Misschien gelukkig maar want nog meer loempiteiten daar hadden we nu toch geen behoefte aan, meer wil 'k er niet over kwijt.
Gelukkig was de helft van het overbuurgezin in hun huis, zij hebben ons uit de nood geholpen... met hun kat, enfin één van hun nakomelingen, ga 'k ook niet verder op door.
Samson in P, voor een lang weekend zeg maar.
Oppassers op weg geholpen.
Ook een apart geval, de voorgeschiedenis dan, ze blijken wel gewoon in het rijtje goede Nederlandse oppassers te passen maar dat zien we later dan wel weer. Ze schijnen hun hele hebben en houden bij te hebben, ook apart, maar goed.
En dan het dramatische verhaal van de postman, nu ja man van de vrouw van de post annex café annex winkeltje.
Die mens kwam maar niet thuis, postvrouw gaat op zoek, vindt hem, onder een tractor, zijn eigen machine, op hem gevallen, een nachtmerrie zoals ik me er wel eens één voorstel met 4x4 's in het terrein die nogal erg hellend staan maar vooral met een gypsy wagon die daar ook te vervaarlijk gesteld staat. Kan allemaal geen kwaad natuurlijk. Maar zo ziet ge maar weer, de man, net geen 50, is niet meer. Postvrouw, niet onze beste vriendin wegens altijd nogal zuur zal er niet vrolijker op worden maar dit wenst ge natuurlijk niemand toe. Ocharme. Wat een gruwelijk beeld moet er op haar netvlies gebrand zijn.
Netvlies heeft ondertussen zijn operatie ondergaan en we zijn zelfs het grootste deel van de behandeling al gepasseersd, volgende week nog eens terug laten checken. Netvlies = Marcel, de rare kater natuurlijk.
