Totaal aantal pageviews

28 juli, 2013

J.J. CALE

Ergens in het voorjaar van 2009:
Samson: "Hij gaat optreden."
"Ah ja ?" zei ik.
"Maar er staan alleen data voor de USA."
"Oh." Zuchtte ik.
"Als hij niet naar hier komt... dan gaan wij naar daar."
"Da's goe." Lachte Samson.
"Ik meen het hé. Dat is wel in Ameeeeeeeerikaaaaaa hé." (Samson is nooit een USA fan geweest, ik zou hem daar misschien nooit zomaar naar toe gekregen hebben.)
"Ja maar 't is goe."
"Ok."
Die avond zoek ik vluchten en ik vind er, voor een spotprijs nog wel:
606€ voor een heen en weer richting Los Angeles vanuit Brussel (want we zouden toch naar België reizen in die periode.), verzekering en taxen inbegrepen én... VOOR ONS BEIDEN ! Doe mij dat eens na. :)
De tickets voor het optreden werden ook via het internet besteld en klaar was kees toen die enkele minuten later gemaild werden. 
Blij als kleine kinderen.
Een mooie autoreis vanuit LA richting San Francisco en Petaluma.
Ik maakte dit verslagje over het JJ gegeven op mijn oude blog over Vooral Portugal: 
1 april 2009, mystic theatre Petaluma CA.
De vorige avond tijdens onze prospectie bestellen we  een budweiser in het theatercafé. Prompt tot de orde geroepen door één van de meestal vlotte californiërs. "Belgians ? Budweiser ? Hahaha !! I drink Stella but you should try the Californian Great White." Hij vraagt de barman, die net in zwaar gesprek was over de 'tomorrow night show' om ons te laten proeven.
Het smaakt en de volgende namiddag plaatsen we ons, met een CGW in de aanslag, aan een tafeltje op het terras van het café, tevens de inkom van de zaal. Er zit daar nog een koppel, oudere knarren en al snel blijkt dat zij daar niet toevallig hebben plaatsgenomen. Fans !!
We zitten daar goed aan het tweede tafeltje op rij. Straks om 7:30 PM zullen ze hier in dit authentieke zaaltje de deuren openzwieren. Spannend !
'Sold out' wordt geafficheerd maar er worden op het terras nog tickets doorverkocht. Niet aan ons, wij waren reeds enkele weken de blije eigenaars van een onlinekaartje.
Rond zes uur stroomt het volk toe, worden de tafeltjes vewijderd en zetten we ons rustig in het rijtje aan de ingang. "Eerst is eerst" vertelt een man ons, "Je gaat binnen, neemt plaats op één van de stoeltjes en die plaats blijft van jou." Er worden anecdotes verteld over de weinige voorgangers van deze show, ook die van de jaren '70.
Als ons ticketje is gecontroleerd, stappen we rustig mee naar binnen. De eerste rij is op een paar plaatsjes na nog vrij ! Rechts van ons een koppel dat verbaasd (wow!) reageert als blijkt dat wíj nog verder reisden dan hen om hém te zien. Ook zij namen het vliegtuig, maar het betrof 'slechts' een binnenlandse vlucht. Links van ons een wel héél erg enthousiaste, hyperkinetische Londenaar en zijn lady Jules of Jools. Aardige kerel, jammer dat we geen mailadressen uitwisselden.
Danny Click mag het voorprogramma verzorgen. De overigens best aardige muzikant, singer/songwriter weet dat we daar niet op hem zitten wachten en verontschuldigt zich soms bijna. Zijn violiste mag nadien nog even mee het podium op met de reeds door Click volop bewierookte beoefenaar van de 'Tulsasound'.
En dan is het zover. Er stroomt wat volk op het podium, er klinken geluidjes. De sound wordt dus gecheckt en onder de checkers bevindt zich reeds onopvallend, de man met het inmiddels diep gegroefd gezicht met opvallend uitgesproken jukbeenderen maar het figuur van een twintiger. Een beetje geroezemoes en reeds een zacht applausje maar JJ krijgt alsnog een wervelende aankondiging:
'... They call him the breeze... !!!"
"Holy Cow !!"                            
Die Amerikanen toch.
Wordt vervolgd.
Volgende bericht:


Het verslagje van die avond:

Na de wervelende aankondiging keert hij zich met zijn rug naar het publiek en start de intro van 'bringing it back'. Nog wat gepruts met micro, eens recht staan en dan wat zacht gemompel... Heerlijk ! Wat weifelende tekstflarden maar een geconcentreerd gitaarspel. Even het vingertje in de lucht om ons er op te wijzen dat hij wel weet dat daar een publiek staat. Voor hem.
Vlotjes gaan we over in een bedaard 'don't cry sister cry' , hij mompelt nog wat aan het eind van dit prachtige liedje en het begin van van 'i'll make love to you anytime' en heft tijdens dit weer erg ingetogen begonnen nummer toch een gitaarsolo aan. De sfeer laait wat op. Weer gezeten is hij een beetje het spoor bijster. Nog wat zingen of eindigen ? Aarzeling, een smile naar de bassist en dan toch maar er een einde aan breien. Zálig, vooral dat lachje bij de hapering.
Hierna wordt het een beetje swingender, een enkele fan houdt zich niet meer in en waagt zich richting podium. Dat vindt de security niet prettig want we hebben allemaal onze plaats mogen kiezen en de beste man mag verder op zijn eigen stoel gaan dansen. Cale heeft dit vanuit zijn, weliswaar zonder zonnebril, maar toch erg verscholen blik, mini-akkefietje best in de gaten. Een nummer later merkt hij op dat we mogen rechtstaan en dansen als we dat willen, dat laten de meesten zich geen twee keer zeggen. Ze moeten natuurlijk niet voor mijn superplaats op de eerste rij plaatsnemen en dat doen ze ook niet, nu ja behalve die ene en zijn vriendin dan, die eisen wel wat plaats op. De pret bederft het geenszins, integendeel, de zaal danst en zingt lustig mee met de klassiekers 'Cocaine', 'after midnight' en het erg wervelende 'call me the breeze'.
Tussendoor wordt er nog wat verteld en gelachen, ook over hoe Clapton ongevraagd voor hem geld in het laatje bracht door het commercialiseren van zijn nummers en over de Gizmo (ik zoek nog even een link).
Tot driemaal toe schoot de kabel uit zijn gitaar en iedereen, inclusief hijzelf en zijn muzikanten, konden er om lachen. Very JJ. Maar wat heeft die zeventigjarige man, eerlijk waar, nog een zachte heldere stem ! Zo rustgevend.
Ik heb geen lijstje bijgehouden, ik had het al lastig genoeg met het filmen van de eerste drie + proberen wat uit de fotocamera te halen. Uit respect geen flits en dus aangewezen op een hoge ASA en lange sluitertijden. 't Zijn souvenirkes geworden, misschien krijg ik nog wel een tweede kans. Wieweet...
(Het mannetje Cale komt graag buiten eens kijken en een stuk of wat die hard fans, waaronder wijzelf, vragen hem iets te signeren. Gewillig maar niet begrijpend waarom al die drukte voor hem zet hij krabbels op een lp, een gitaar, een stuk of wat papierkes en voor ons een T-shirt en een affiche... "A T-shirt ?" lacht hij.)
...want zoals reeds vermeld in de vorige post, het was geen 'No' maar een 'thinking about it' toen we hem na het concert vroegen hoe het zit met een Europees bezoek. Op mijn vraag of hij Antwerpen niet wil vergeten, keek hij verbaasd op:
"Yeah. Antwerp. We've been there ..."
" '94 " Vult O Senhor (Samson) aan.
"Yeah, 15 years ago" Hij schrikt er zelf van.
Ook dit gesprekje staat op video, de bewijzen zijn er dus hé.
Ah ja nog een pittig detail: behalve 'Roll On' dat niet eens echt een nieuw liedje is heeft onze held geen enkel nummer van de nieuwe cd gespeeld, ik denk zelfs dat de laatste 3 of misschien wel meer cd's niet aan bod zijn gekomen. Precies zoals de meeste oude knarren in de zaal het gewenst hadden denk ik. Nochtans is 'Roll On' een uitstekende cplaat. Niks wereldschokkends maar gewoon Roll on...


Een dikke vier jaar later zijn we triest maar wel blij dat we hem nog gezien en gehoord hebben.
Een deel van de opbrengst van zijn tour ging steeds naar het plaatselijke asiel ging. Ne schone mens ook nog.



27 juli, 2013

22 juli, 2013

Frietjes !

Frietjes. Soms mis ik ze wel 's. Dan maken we toch gewoon thuis frietjes, nee ? Jawel. Daar gaat het ook niet om. Het gegeven 'frituur' of 'frietkraam' wordt ook in het geboorteland een zeldzaamheid want ik heb het uiteraard niet over een flituul of flitklaam. Maar behalve in een stuk of wat grensgebieden, of overzeese fish and chips in gazettenpapier kent men het gegeven niet eens. Het frietje uit de hand. Al dan niet uit een puntzakske, het is ongekend in de rest van de wereld. Ok, het komt wel voor, heb het eens gezien op tv, een friethutje ergens in een Afrikaans achterlandje en wijzelf hebben eens ergens over zeven fjörden en veertien trollenhutjes onze portemonnee geplunderd voor 3 frieten in een bakje waarin bij ons de kaaskroket wordt geserveerd.
Ik pleit schuldig. Ik mis het frietjesoveralaantegerakengevoel soms. Samson ook.

Pas op ik pas mij overal aan, voel mij allerwegen thuis, over eten ga ik wel moeilijk doen maar meestal niet luidop maar voor mij (en bij uitbreiding 'ons') geen kamelenstoofpotjes, schapenklootjes of slang in ringetjes.
Qua groenten en fruit gaan we niet moeilijk doen, behalve rode kolen dan ik maar die komt ge klaargemaakt met suiker en een appeltje dan toch weer niet veel tegen in menig buitenland.
Oh ja, kummel, kurkuma en munt ook liever niet in mijn curry draaien lieve Indiase en andere mensen, het verknalt mijn eetlust.
Maar wij missen wel eens het frietje, of had ik dat al gezegd.
Gewoon zomaar een pakske friet. Liefst met mayonaise. Geen zoete Hollandse bucht, nee echte mayonaise.
Belgische frietjes met Belgische mayonaise. :)
't Was feest in ons vaderland gisteren.
Die arme, gecrispeerde, nieuwe Koning Filip, de man kan niet eens een tekstje van twee zinnen uit zijn hoofd opzeggen maar ik heb met hem te doen en ik heb meer vertrouwen in onze stijve hark dan in menig machtbeluste politieker.

Geweldige prinsjes  en sesjes wel; hoe het oudste zoontje het jongste nakomelingetje bij de les hield en dan die blik op oneindig van Elisabethje...

Ik ruik nog een beetje naar frietjes.

20 juli, 2013

Ssssst.


En precies als ik het over de stilte heb komt deze overvliegen:
Ergens een piepklein helicopterpuntje op deze smartphone opname maar wel met veel lawijt.

Sssst stil Siesta

Tussen één en drie 's middags doet iedereen een siesta. Het is hier dan, behalve wat krekelgetsjirp, stil. Gewoon stil.
In de verte hoor ik ook nog een late haan kraaien maar voor de rest geen haan die er naar kraait, siesta is siesta, behalve in de supermarkten en met name de Duitse ketens, die zijn open. Ook in de Algarve wordt er in de shoppingcentra niet aan middagdutjes gedaan, zelfs op zon- en feestdagen worden wij met ons allen op onze wenken bediend... en jawel tot elf uur 's avonds. Alstublieft.

Oh ver boven mij wat geronk van vliegende mensen in een tuig op weg naar Senegal of Gambia of gewoon Marokko. Er bestaan apps voor dit soort weetjes en ik ben daar stiekem fan van, dus misschien moet ik dat eens installeren dan kan ik iedereen vertellen naar waar de ijzeren vogel boven ons op weg is.

Terug stilte boven, behalve hoorbaar bijna voelbaar, geuren mogen niet meedoen, de wind breekt het spel.

18 juli, 2013

Relativiteit van de hitte

Een deel van de wereld waar het nu zomert kreunt onder de hitte, Frank waarschuwt de bevolking, in Engeland vielen al veel doden... en wij, wij zijn al lang blij dat het 'maar' rond de dertig schommelt sinds dat opstootje van over de veertig vorige week. Komt er wel bij dat het 's ochtends en 's avonds heel erg afkoelt nu, dikke mistbanken slorpen vanuit de oceaan het binnenland op en doen de zon reeds wegsmelten alvorens ze goed en wel onder is. Da's eigenlijk wel fijn. 

14 juli, 2013

Dierenvrienden

Dat we af en toe een kat eens graag het nekske zouden toeknijpen moet vooral niet serieus genomen worden. Dat we ook goed zorgen voor fauna en flora zo in het algemeen staken we ook al niet onder stoelen of banken. "Plant een boom." is onze leuze, hoe meer aanplant hoe liever. Als het even kan ook graag een boompje waarvan we de vruchtjes vroeg of laat kunnen plukken.
En ziedaar, de pruimelaartjes doen het hier meer dan uitstekend, echte pruimengrond hier. Na, drie jaar is ons pruimentakje met wortels reeds uitgegroeid tot een echt boompje... met pruimen en al. 12 hadden we er geteld en reeds 2 geproefd en goed bevonden, de toekomst zag er rooskleurig uit qua fruitschaalvulling.

Eksters en met uitbreiding de hele groep corvus (kraaien en raven) behoren tot mijn favoriete vogels, dat hier een voor Europa zeldzame soort woont vind ik dan ook geweldig: de Blauwe Ekster.

Hier de wikipedia pagina:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Blauwe_ekster

Hier in 't kort: 
De blauwe ekster lijkt in voorkomen op de ekster, maar is iets smaller, en ook iets kleiner met een lengte van 31 tot 35 cm. Verder valt de blauwe ekster op door de blauwe vleugelpunten en staart die terugkomen in zijn naam.
Het dieet bestaat uit zaadjes, fruit en als bijvoer ongewervelden en menselijk afval.

Fruit dus.
Voelt ge 'm komen ?
Met een dertigtal strijken ze hier soms neer, er wordt wat afgekwetterd.

Ik ga bij het passeren nog eens naar onze pruimpjes kijken. Vaak is het zoeken tussen de blaadjes en meer dan eens kijkt ge er eentje over het hoofd maar nu zag ik er toch geen één meer zeker. Ik dacht dat het wel aan mijn slechte ogen zou liggen maar toen ik Samson zo wat groen en geel zag wegtrekken wist ik hoe laat het was: Blauwe Eksters lusten wel een pruimpje of twaalf. Ugh. Ik zou ook wel graag hun nekske toeknijpen...

... of allee nee, ik hoop dat ze gesmaakt hebben maar volgend jaar gaat er een netje over. :/ 









12 juli, 2013

Koop kurk

Bij de buren.

Koop kurk !
Niets dan voordelen: warm, ecologisch, allergievrij, isolerend, onderhoudsvriendelijk, ... én ge steunt er, gedeeltelijk dan toch, de Portugese economie mee. Gedeeltelijk omdat de verwerking grotendeels in het buitenland gebeurt maar dat neemt niet weg dat de plaatselijke boeren er ook nog een aardig centje aan overhouden. Iets meer dan wij waarschijnlijk, wij waren er niet tijdens de 'pel' enkele jaren geleden en konden dus niet checken hoeveel er geoogst werd op ons weliswaar minilandje van 3,5 ha. We hielden er net zoveel aan over om ons land schoon te houden en dat is uiteraard ook veel waard. Bufferzones tegen brand worden getrokken en het oerwoud iets of wat uitgedund. Niet alles hier want we gunnen de 'bosdieren' ook nog wat voedsel en ander plezier maar ons klein woudje is dan weer doordringbaar voor enkele jaren.

Maar we hadden het over kurk. Echt te overwegen hoor, wij hebben het niet in de jaren '70 stijl maar wel mooi geschilderd in een zacht kleurtje voor de badkamer. Zelf met sjablonen aan het werk gaan is ook een mogelijkheid, zelf zachte, warme steentjes creëren het is een aanrader.

11 juli, 2013

Flirten met de veertig

Sinds een week flirten we vlotjes met de veertig. Enkele dagen na elkaar gingen we er zelfs lichtjes over. Da's heet, heel heet maar op dagen als deze verzacht ik het leed door de temperaturen in de Death Valley er op na te pluizen... Precies vandaag (inmiddels gisteren)100 jaar geleden werd het temperatuurrecord op aarde daar geregistreerd (De 57,7 te AziziaLibië (13 september 1922) wordt betwist): 56,7°C Alstublieft. Wat zouden we zeuren met die luttele 41 hier of zelfs wat met die van wat verderop in Mertola met zijn 44 graadjes. Peanuts.
Nee, nee Senauke is er blij mee, dus wij ook. De plantjes wat minder, die laten wel eens hun kopje hangen als we niet op tjd bijtanken maar vooralsnog blijven de vruchten groeien... jawel tomaatjes en zelfs een verloren paprikaplantje draagt vruchten... als ze nu nog lekker zijn kan het helemaal niet meer stuk.

Het koelt voor het eerst echt af vanavond en zowaar: ik heb een beetje kou. Een beetje maar. ;)


06 juli, 2013

Gesmolten katten

40 id schaduw, hmm lekker warm.
En sommige mensen staan daar in... te werken... op hun tachtigste en niet meer super gezond.