Triest

Precies nu is het een volle week geleden dat mijn klein manneke hier naast ons, tot op de grond gezette, bed lag. In zijn bakje.

We waren zo blij en lichtjes opgetogen dat hij toch al een heel klein beetje de oude was. Elke dag ging het weer dat beetje beter. Al bijna vergeten dat er iets aan de hand was geweest. Niet echt natuurlijk want in het achterhoofd bleef er wel wat onzekerheid hangen.

Niet onterecht dus. Alles op een rij: Vrijdag 12 maart na twee dagen kliniek opgehaald. Strenge toepassing van alle medicatie en voedsel. 20 maart nog steeds een fitte Marcel. We zouden hem voor het eerst een 8-tal uurtjes alleen laten. Een verjaardag bescheiden vieren, een werkbezoek te Moregem, een uitstapje naar Kortrijk en de dag was al snel om. Tijd om terug naar ons manneke te keren.

Auch. Die mankt. Ondanks al goeie voorzorgen moet hij toch ergens opgesprongen en slecht neergekomen zijn. Denken we. Mogelijk was er weer wat anders aan de hand achteraf bekeken. Het ventje gaat die avond weer stilletjes door de achterpoten. Aiaiai. Terug naar af. Mee in ons verlaagd bed.  Zondag 21 maart, een slappe Marcel maar nog niet alarmerend. Die middag heeft hij nog een dik uur in mijn arm gelegen, net een boeleke. Heb hem dan in zijn mandje gelegd. Er zat nog wel wat leven in en mits hulp stapte die weer een beetje, hij geraakte zelfs op eigen kracht in zijn kattenbakje voor pipi. Beetje hoop ?

Later die avond heeft hij laten lopen, een nat mandje. Maar lieverd toch. Met de hoop de volgende dag raad te vragen aan één van de dokters legde ik hem dus naast ons bed in het bakje. Af en toe die nacht zijn pootje en kopje gestreeld. Weinig beweging in dat katerlijfje. Rond 2 u voelde ik dat hij zijn kopje verlegd had, een beetje later werd Samson wakker door een vreemd geluid. 

Nog een beetje later lag hij in de living op het slaapbankje tussen ons in. We voelden het einde naderen. Met zijn allerliefste en mooiste pootjes naar mij toe. Gewoonlijk mocht ik die vasthouden als hij sliep of halfsliep of zelfs gewoon wakker was maar nu leek het hem wat te irriteren. Dus geen pootje in mijn hand. Af en toe een aaitje over zijn bolleke en pootje; Dat mocht. En toen gleed mijn lief zacht venteke af naar het verleden. 

Veel verdriet. Nog steeds eigenlijk. Op acht maanden tijd 3 poezebeestekes afgeven dat hakt erin maar deze veel te jonge kater (9) en tevens onze laatste laat een pijnlijke leegte achter. Niet te vatten. Thuiskomen doet altijd een beetje zeer, er klopt iets niet. Al 40 jaar katten rond me heen en nu niks meer, da's geen fijn gevoel. Ongezellig. Leeg. Doods.

Ik heb al onze katten (ook vroeger thuis) graag gezien maar 'k heb ook mijn favorietjes gehad: Jefke (18) en Frauke (11 (ook veel te jong)). 

Oh lieve Marcel, ik wist zelfs niet da'k u zo graag zag. Zo een specialleke. Zo'n softie in (bijna) elk opzicht en heel soms toch ook een beetje stout naar uw beste vriendinneke Zinneke toe. Gelukkig wist ze dat wie men plaagt men lief heeft, ze begreep dat er achter die plotse opstoot van een overschietend vleugje testosteron een doetje zat. Beste maatjes waren jullie. Samen op stap door berg en dal. Kurkeiken en olijfbomen in én uit. Middagdutjes op het enige plekje dat van 43 graden 41 maakte: op de water, onder de grote olijfboom of zambujeira zoals buurman zaliger hem noemde. 

En zo kan ik nog uren doorgaan met het beschrijven van Marcelleke. 

Zoals toen zijn mensenvriend Jacques zaliger hem een jaar geleden een beetje uitlachte omdat hij toch wel een beetje té rond stond.

Zoals de dierenartsen (in spe) hoopten dat alle katten zoals hij waren: gedwee, meewerkend, soft, braaf, lief, ...

Zoals hij elke avond of andere momenten, ondanks zijn flink gewichtje, bijna zwevend over ons heen stapte of onmerkbaar onze billen innam. Dit in tegenstelling van die grootmoeder (Vlekje) en kleindochter (Zinneke) van aan de overkant. Die twee boere Branbanderkes leken wel dubbel zo zwaar door hun boertige stap met vol gewicht over ons heen, poten in onze mond, nagels in onze neus, puntbelasting in onze buik... Daar deed ons manneke niet aan mee. De voorzichtigheid zelve. 

Zoals hij soms in zijn bordje eten ging liggen (was dit een voorbode dat er hem iets scheelde ?)

Zoals zijn mooi linkerpootje. 

Zoals zijn oogskes die hij stillekesaan aan 't verliezen was maar waarvan we er ééntje terug hebben bezorgd. Jammer genoeg slechts 2 jaar van kunnen genieten.

Zoals de ogendokter die zijn oog mocht boren, zonder narcose. Zoals diezelfde dokter de studenten vroeg voor assistentie maar besefte dat dat niet nodig was voor ons ventje.

....

Veel Marcel in mijn kop. Ik mis hem. Ik mis zijn pootje in mijn hand. Zijn zacht lijfje tegen of op mij tijdens het ontwaken. Ik mis hem. 

X

Teleurstelling enzo

 Eerst Marcel die pas na een week terug onder de levenden kwam gekropen. 

Het ging redelijk. Hij gíng ook redelijk maar springen was er nog niet bij. Poepke en darmpjes zullen nog wat pijnlijk geweest zijn. Althans dat dachten wij.

Eerst wat manken maar toen ging het beest door zijn achterpoten. O jee. Dat zag er niet goed uit. Naar Maya met hem. Ondanks dwangvoer en water/melk spuiten was meneertje ook uitgedroogd. Een cortisonespuit.

Weinig verbetering maar dan toch terug op de 4 poten. En stappen maar. Alsof er niks gebeurd was. En dan terug door zijn pootjes, algemene zwakte. Pilletjes (cortisone) helpen eerst niet en dan weer wel. En dan toch weer niet. Vreemd. Maya schrijft humane cortisone voor. Niks.

Een afspraak met Gent was al gemaakt.

Daar wilden ze niet geloven dat die een dag en drie dagen voorheen rondliep alsof er niks of toch nauwelijks iets aan de hand was. Gelukkig was daar onze video opname.

Gisteren in 't ziekenhuis gebleven. Een vodje.

Deze ochtend het goeie nieuws dat ie al terug onder de levenden was, eten, drinken, pipi doen..

En nu net het bericht dat we hem morgen mogen komen halen.

Toch nog afwachten. Zijn bloed reist naar het verre Amerikááá en zal terugkeren als een resultaat. Een bevestiging of een uitsluitsel: Myasthenia Gravis. Behandelbaar dat al wel. Er is ook een kaliumtekort. Oh, wat een sukkeltje hebben wij toch. 

Voorts ook vastgoed-, vergunnings- en andere problemen. 

Wachten wachten wachten. Al 2 jaar aan 't wachten. Beu beu beuh...

Er zal niemand meelezen maar ik ga me toch nog maar even inhouden. 💥💀👿😡💣