We waren zo blij en lichtjes opgetogen dat hij toch al een heel klein beetje de oude was. Elke dag ging het weer dat beetje beter. Al bijna vergeten dat er iets aan de hand was geweest. Niet echt natuurlijk want in het achterhoofd bleef er wel wat onzekerheid hangen.
Niet onterecht dus. Alles op een rij: Vrijdag 12 maart na twee dagen kliniek opgehaald. Strenge toepassing van alle medicatie en voedsel. 20 maart nog steeds een fitte Marcel. We zouden hem voor het eerst een 8-tal uurtjes alleen laten. Een verjaardag bescheiden vieren, een werkbezoek te Moregem, een uitstapje naar Kortrijk en de dag was al snel om. Tijd om terug naar ons manneke te keren.
Auch. Die mankt. Ondanks al goeie voorzorgen moet hij toch ergens opgesprongen en slecht neergekomen zijn. Denken we. Mogelijk was er weer wat anders aan de hand achteraf bekeken. Het ventje gaat die avond weer stilletjes door de achterpoten. Aiaiai. Terug naar af. Mee in ons verlaagd bed. Zondag 21 maart, een slappe Marcel maar nog niet alarmerend. Die middag heeft hij nog een dik uur in mijn arm gelegen, net een boeleke. Heb hem dan in zijn mandje gelegd. Er zat nog wel wat leven in en mits hulp stapte die weer een beetje, hij geraakte zelfs op eigen kracht in zijn kattenbakje voor pipi. Beetje hoop ?
Later die avond heeft hij laten lopen, een nat mandje. Maar lieverd toch. Met de hoop de volgende dag raad te vragen aan één van de dokters legde ik hem dus naast ons bed in het bakje. Af en toe die nacht zijn pootje en kopje gestreeld. Weinig beweging in dat katerlijfje. Rond 2 u voelde ik dat hij zijn kopje verlegd had, een beetje later werd Samson wakker door een vreemd geluid.
Nog een beetje later lag hij in de living op het slaapbankje tussen ons in. We voelden het einde naderen. Met zijn allerliefste en mooiste pootjes naar mij toe. Gewoonlijk mocht ik die vasthouden als hij sliep of halfsliep of zelfs gewoon wakker was maar nu leek het hem wat te irriteren. Dus geen pootje in mijn hand. Af en toe een aaitje over zijn bolleke en pootje; Dat mocht. En toen gleed mijn lief zacht venteke af naar het verleden.
Veel verdriet. Nog steeds eigenlijk. Op acht maanden tijd 3 poezebeestekes afgeven dat hakt erin maar deze veel te jonge kater (9) en tevens onze laatste laat een pijnlijke leegte achter. Niet te vatten. Thuiskomen doet altijd een beetje zeer, er klopt iets niet. Al 40 jaar katten rond me heen en nu niks meer, da's geen fijn gevoel. Ongezellig. Leeg. Doods.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten