Totaal aantal pageviews

26 april, 2018

Verjaren, reizen, exposeren, ...

Hmm, waar waren we gebleven ?
We zijn nergens gebleven, we hebben wel ver-bleven en beleefd.

Half april zoals gewoonlijk verjaard, een tripje al dan niet in 'eigen land', dit jaar nog eens gekozen voor Olhão en geen spijt van gehad.
Eerst wandelen in het, buiten het seizoen en ver weg van de Chinese rommelwinkels, nog best wel aangename oude en hoge Albufeira, dan naar het nieuwe Albufeira, dat met een hoog Las Vegas gehalte, daar in een rustig achterstraatje kunt ge eens lekker veggie gaan, buffet, zoveel ge op kunt... en da's soms veel, moest maar zo lekker niet zijn... en oh ja slechts voor 7,5€ / persoon:
https://www.facebook.com/restvegetarianoeurasia.saenger/?rf=199551933421610

Buik vol.

Op naar ons verblijf in de buurt van Olhão, niemand thuis.
Ze hadden zich misrekend. Dan maar voort verjaren in het natuurpark Ria Formosa en watertandend uitkijken naar het plaatselijke Indiaas restaurant. Indian Hut. Niet makkelijk gevonden maar wél lekker.

Die Duitsers konden maar zorgen dat we eindelijk op onze kamer konden en zo geschiedde, we kregen een upgrade. Mooi zo. Flinke kamer, groot bed en 's morgen een heel lekker ontbijt.
Die mijnheer was wel een praatvaar. 

...en dan weer Albufeirawaarts, inkoopjes want veel moest er niet meer in huis gehaald, de oppassers waren immers al bijna on their way...

Altijd toch een beetje spannend steeds die nieuwe mensen; "Ja, we staan hier aan witte huizekes." Haha, we zijn hen dan maar gaan halen; Limburgers, waarmee ik dan weer niets wil gezegd hebben.  Zinneke zag hen alvast wel zitten en Marcel begint dan wel een klein beetje te veranderen maar is toch nog steeds een gemakkelijk beest. 

Volgende dag ons Plak in de auto gezwierd en noordwaarts getrokken. Er zat nog een zondag tussen, een dag waarop we toch niet veel zouden kunnen doen op ons aankomstadres dus even wat getufd door heuvel en Frans dal, mooie dorpen en natuur mogen aanschouwen, even wat relaxter van die onnozele saaie en best wel prijzige autostrades vandaan. Stokbroodje, kaasje en cola, helaas veel te veel cola maar ook water in aanslag want 't was warm onderweg en een warme auto kunt ge zelf wel even verlaten maar ons Vlekje zou daar niet mee gediend zijn, een uur in haar mandje zetten is ook niet echt een optie dus de tocht werd verder gezet, hoe langer hoe heter, 28° bij aankomst. 

Valladolid, San Sebastian, Bordeaux, ja zelfs Parijs, een fluitje van een cent maar ter hoogte van Antwerpen nog dik in de file gestaan.

Maandag voorbereiding, dinsdag nog meer en woensdag voor het eerst in enkele uren een expo op poten gezet. Wat zenuwen en onzekerheden maar alles komt altijd (of toch meestal) goed.
Te Brussel. Ook wel weer veel Limburgers. De Limburgse Brusselaar blijkt een veel voorkomend fenomeen maar dat kan natuurlijk ook toeval geweest zijn... of net niet natuurlijk.

Was een fijn en lekker feestje. 

En eind goed, al goed, voor ons maar alles kan toch nog altijd beter (soms toch)... 
We wachten af...

Morgen gaat Snottebel naar zijn mogelijke aankoop kijken en 'k ga mee, ook eens goed kijken, West-Vlaanderen here we come...



03 april, 2018

18 jaar

Niks meer aan te zeggen maar dat hebben we eigenlijk nooit gedaan, zij maakte de beslissingen en als wij ze maakten ging ze er enkel mee akkoord.

Nonkel Basil was al lang ons katervriendje, later kwam een ander deel van de kweek hierover af en toe eens poolshoogte nemen en een ander deel was uiteindelijk niet meer weg te slaan. Toen de buren dan definitief al hun ziektes en zorgen meenamen naar Lissabon en later terug naar Engeland zaten wij opgescheept met een aantal snorrebeesten waar we niet naar gevraagd hadden.

Met haar hadden we al kennisgemaakt toen ze nog een klein Splodgeke was, een maand of 5 ofzo, 'k vond haar al meteen een specialleke, niet in het minst omdat ze ook, zoals mijn Frauke, een schildpadje was, een kleinere en dunnere uitgave zeg maar. Splodge liet zich die eerste winter ook al flink kennen toen we een keer op bezoek waren bij haar mensenfamilie, hun koelkastje werd gebruikt als verwarming en toen dat even niet mocht werd onze schoot zonder pardon ingenomen. O wee als we wilden bewegen, haar scherpe klauwtjes (waarvoor ze soms de nickname 'Klauwdia' krijgt) prikten dan ons vlees open. Geen gewoon dier en net dát beest maakte de definitieve overtocht naar ons domein, samen met Basil en achterneef Bova (ex-Arnie), de eerste jaren moesten ze het, mits een voedselvoorraad, vaak maanden of weken zelf zien te rooien, later trok ze gewoon bij ons in. Basilke heeft ons definitief verblijf helaas niet gehaald, zo triest want Basil was toch wel een heel lief trouw vriendje geworden. Bova, de koddige kater, bleef nog een tijdje maar is toen ook definitief verdwenen.  
Maar mevrouw Splodge bleef present, we doopten haar om, Splodge bekte niet zo, dus eerst nog even onofficieel 'Plop' en toen officieel (met paspoort en al) Vlekje. 
Vlekje leerde Frauke kennen én Bache en Senauke, ook Pipi had haar intrede gedaan en kleindochter Zinneke was ook al af en toe van de partij. 
Vlekje, in de volksmond wel eens 'Plakske' genoemd bleek trouw gezworen te hebben aan Monte C., met geen stokken meer weg te krijgen dat beest, niet dat we dat geprobeerd hebben maar 't was duidelijk, hier zou ze komen wonen, hier zou ze geserveerd worden de komende jaren, van hieruit zou ze later ook ontvoerd worden naar koudere streken maar wél met centrale verwarming, dus geen probleem voor Vlekje. 
En gisteren kreeg dat monsterke een roomtaartje in de vorm van 18, de 8 heeft ze zelf helemaal lekker opgelikt, de 1 werd verdeeld onder Zin en Marcel.
18 jaar en eigenlijk nog best goed te been, ze ziet nog goed, speelt zelfs nog en haar kaka is nog om u tegen te zeggen. 
Wel potdoof... tenzij ze doet alsof natuurlijk.
Lang Leve Vlekje !

Aankomen en verjaren enzo

20 Maart om 7u20 vertrekt het vliegtuig, 2 uur op voorhand daar zijn, geen idee of er dan al een trein is, laten brengen was een moegelijkheid maar ach dan denkt een nachtraaf, ga gewoon al de avond voordien, neem een mondvoorraadje mee, wat lectuur en het zal vlug 5u zijn.

Niet voor het eerst dat ik dat doe maar 'k vond zo niet meteen mijn draai, plaats; er was iets veranderd, maar wat ? Zomaar een paar seconden was ik Zaventem en de aanslagen vergeten.

Hapje eten tussen de Afrikanen en Chinezen en een wandelingetje.
Een meer afgelegen plaats maar ongevaarlijk.
Een poosje later gezelschap -op afstand weliswaar- een marginaal koppel en later aan de andere kant een soort Rus.
De mijnheer die er eerst zat had zijn plaats verruild voor een plaats aan de overkant maar daar kom ik nog op terug.

Marginale mijnheer legt zich erbij neer, marginale mevrouw tatert lustig verder, denk dat mijnheer in slaap is gevallen maar die vrouw blijft kletsen...

Ondertussen al 4 keer gaan plassen. Met pak en zak. Mijnheer Rus heeft intussen plaats genomen en Mr. Rus heeft begint filmpjes te bekijken op zijn smartphone. Luid. Nogal storend. Het is inmiddels bijna 3u en ik wou me er ook even bij neeleggen, niet voor niets 3 stoelen 'gereserveerd'. Mevrouw Marginaal vraagt nogal bot of het wat stiller kan, die mens durft niet anders en zet z'n ding af. "Merci." Zegt ze en vervolgens zet ze haar decibels weer in. Toch een hazenslaapje gedaan. 

Zaventem werd gepoetst, waargenomen en ontwaakte uiteindelijk rond 4u. Ik ook dan maar; richting douane en verderop nog wat soezen.

Lang geleden dat ik nog zo slecht heb gezeten, blij dat 't gedaan was dat vliegen. 

Op naar het logeeradresje. Wachten op de jarige. Dat duurde en duurde. Begon me al zorgen te maken, de mens durft al eens verloren te lopen.

Herenigd. 

De mijnheer, -Maaik geloof 'k- onze gastheer was een Belg, goed ontbijt ok hoor, de Maaik mag ons mss nog wel eens verwachten...

Vervolg volgt nog, ook ons Vlekje moet nog aan bod komen want die werd vandaag 18. 18 ! Niks meer aan te zeggen. Nooit gedaan eigenlijk.