Niks meer aan te zeggen maar dat hebben we eigenlijk nooit gedaan, zij maakte de beslissingen en als wij ze maakten ging ze er enkel mee akkoord.
Nonkel Basil was al lang ons katervriendje, later kwam een ander deel van de kweek hierover af en toe eens poolshoogte nemen en een ander deel was uiteindelijk niet meer weg te slaan. Toen de buren dan definitief al hun ziektes en zorgen meenamen naar Lissabon en later terug naar Engeland zaten wij opgescheept met een aantal snorrebeesten waar we niet naar gevraagd hadden.
Met haar hadden we al kennisgemaakt toen ze nog een klein Splodgeke was, een maand of 5 ofzo, 'k vond haar al meteen een specialleke, niet in het minst omdat ze ook, zoals mijn Frauke, een schildpadje was, een kleinere en dunnere uitgave zeg maar. Splodge liet zich die eerste winter ook al flink kennen toen we een keer op bezoek waren bij haar mensenfamilie, hun koelkastje werd gebruikt als verwarming en toen dat even niet mocht werd onze schoot zonder pardon ingenomen. O wee als we wilden bewegen, haar scherpe klauwtjes (waarvoor ze soms de nickname 'Klauwdia' krijgt) prikten dan ons vlees open. Geen gewoon dier en net dát beest maakte de definitieve overtocht naar ons domein, samen met Basil en achterneef Bova (ex-Arnie), de eerste jaren moesten ze het, mits een voedselvoorraad, vaak maanden of weken zelf zien te rooien, later trok ze gewoon bij ons in. Basilke heeft ons definitief verblijf helaas niet gehaald, zo triest want Basil was toch wel een heel lief trouw vriendje geworden. Bova, de koddige kater, bleef nog een tijdje maar is toen ook definitief verdwenen.
Maar mevrouw Splodge bleef present, we doopten haar om, Splodge bekte niet zo, dus eerst nog even onofficieel 'Plop' en toen officieel (met paspoort en al) Vlekje.
Vlekje leerde Frauke kennen én Bache en Senauke, ook Pipi had haar intrede gedaan en kleindochter Zinneke was ook al af en toe van de partij.
Vlekje, in de volksmond wel eens 'Plakske' genoemd bleek trouw gezworen te hebben aan Monte C., met geen stokken meer weg te krijgen dat beest, niet dat we dat geprobeerd hebben maar 't was duidelijk, hier zou ze komen wonen, hier zou ze geserveerd worden de komende jaren, van hieruit zou ze later ook ontvoerd worden naar koudere streken maar wél met centrale verwarming, dus geen probleem voor Vlekje.
En gisteren kreeg dat monsterke een roomtaartje in de vorm van 18, de 8 heeft ze zelf helemaal lekker opgelikt, de 1 werd verdeeld onder Zin en Marcel.
18 jaar en eigenlijk nog best goed te been, ze ziet nog goed, speelt zelfs nog en haar kaka is nog om u tegen te zeggen.
Wel potdoof... tenzij ze doet alsof natuurlijk.
Lang Leve Vlekje !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten