Wie zal het zeggen. Zo 'n 12 jaar geleden bezoek op ons terrasje: een zwart kattinnetje en een gestreepte kater. Mooi. En lief. Maar niet écht op ons verlanglijstje. Dus adoptie adressen gezocht, het kleine, zwarte poesje kregen we geplaatst, die met het 'cartoon' kopje niet...
Met een verre verhuis in het vooruitzicht niet optimaal.
Geen keuze. Asiel zagen we niet zitten, we zouden het beest wel blijven voeren en we zorgden voor een nestje op het terras.
Paar jaar later, onze 3 kleine huisgenootjes zouden een nieuw leven in een nieuw land te beginnen. Voor Toon, want zo noemden we inmiddels 'die met z'n cartoonkopje' moest er nog een oplossing gevonden worden. Een honkvast dier, paniek als de deur achter hem sloot, nee, we mochten hem niet onthechten, zijn tuintje(s), zijn terrasje, zijn habitat. Buurvrouw K. heeft zich enkele jaren over hem ontfermd als we er niet waren, zodra we weer in B waren, vaste stek op het terras. Toon blij, wij blij. Altijd present. Een tukje, een wandelingetje, een hapje, een snoepje, het zonnetje op zijn bolletje, knus onder het 'jaszeil' op het fleecedekentje bij regen en ontij. Na het vertrek van K en de komst van nieuwe buurvrouw T kwam er wat verandering in, Toontje kreeg een kattenluikje, leek hij wel van gediend, een keertje luilekker op de zetel beneden, het kon hem blijkbaar wel bekoren maar het hoefde niet per se, hij lag net zo lief een hele flink vriezende nacht op 'zijn stoel' op het terras. Ons goed. Zijn keuze. Toontje baas.
Maar sinds vrijdag vond 'k hem wat stilletjes. Niet zijn gewoonte. Bedelen ging hem tot voor heel kort nog heel goed af.
Gisteren een snoepje voor z'n neusje. Geen reactie maar geen minuut later een flinke epilepsie aanval. Da's schrikken, ook al ken ik het fenomeen nog.
Buurvrouw T uithuizig, partner B opgetrommeld en wij naar de dierenarts van wacht. Spuitje, pilleke, bloed getrokken. De nacht bracht geen soelaas, Toontje nog steeds voor pampus deze ochtend.
Had er geen goed oog in.
Dierenarts heeft hem deze namiddag uit z'n lijden verlost.
Wij lijden onder het verlies van ons lief, gek, tikkeltje vreemd bolleke poezenwol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten