... aan de beurt.
Het ging niet meer. Ze ging niet meer. Ze viel langszij. We hielpen haar de laatste 2 nachten nog de kattenbak in want die flinke mie was nog helder in dat kleine kopke van haar.
De dierenarts gebeld en we mochten een paar uur later gaan.
Heel confronterend om die tijd te vullen met afscheid nemen.
Ik rolde haar tengere lijfje in een dekentje en dicht tegen me aangedrukt -want ze mocht natuurlijk geen kou lijden- togen we naar de dierenarts Maya.
Slecht moment. Een hondje blafte.
Hondje naar binnen.
Het duurde een eeuwigheid.
Ondertussen even terug naar de auto. Terug binnen. Wachten. Die eeuwigheid.
Sussend over en weer met dat poezeke in mijn armen, naar het raam en hopen dat er iets gebeurde buiten want hoe terminaal ze ook was die alertheid was nog steeds daar. Elke auto, fietser of voetganger die passeerde, niets ontsnapte aan haar aandacht.
Hondje kwam niet meer buiten.
Maya had het moeilijk en dan moest ze voor een tweede keer diep gaan.
Vlekje viel in een diepe slaap in mijn armen, Maya vertelde over wat ze het minst graag deed als dierenarts, Vlekje liet lopen, Vlekje werd op de tafel gelegd, ik 'mocht' haar adertje afspannen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten