Precies als ik nog geen twee uren tevoren bedacht dat 'de Alentejaan' of met uitbreiding 'de Portugees' (in zoverre we van 'de' kunnen spreken natuurlijk) toch een vriendelijk volk is krijgen we te maken met de vleesverworden tegenstelling.
Misschien een beetje plastisch uitgedrukt maar de uitbaatster van het Alentejaans-Twin-Peaks-meets-an-American-werewolf-in-London-café maakt geen gemoedelijke gevoelens los.
Met mondhoeken die last hebben van de zwaartekracht stiefelt ze acher haar toog richting cola of andere zoetigheid waarmee we onszelf op een warme dag wel 's trakteren on the road.
Wist ik op voorhand dat we 'de' stoeltjes vast niet zouden mogen verzetten (en terugzetten) dacht Samson haar hart te veroveren met een beleefde vraag daarover.
"Nee !"
"Wat denken die Duitsers wel, dat ze zomaar mijn stoelen én mijn café mogen fotograferen." oppert ze, inmiddels terug gezeten, tegen haar gezelschap bestaande uit een man en vrouw van ongeveer haar leeftijd (ergens in de 60).
De man heult oogrollend met de vijand, de vrouw schijnt het niet helemaal te snappen. S. gaat in discussie, ik lach het weg, sterker ik wuif nog bij het vertrek en prompt wuift de vrouw terug, een chao (ciao, da-aag) inbegrepen.
Ach ja, ik probeerde het te plaatsen in een brede context, er staan daar wel 's mobilhomes die misschien hun wc legen in haar prachtig maar niet zo welgeurend Frans pissijn, er komen vast Duitsers (en andere niet-ingezetenen) goedkoop een feestje bouwen of andere bezigheden botvieren met alle gevolgen vandien.
Zo gaat dat, sommige landgenoten kunnen het zo verknoeien voor de goedmenende anderen, een universeel gegeven.
Hierover, wordt er een nieuw dak gelegd langs de ene kant (de Portugezen) aan de andere kant (de Britten) ging het leven met enige regelmaat zijn gang maar nu kunnen we er niet meer aan uit, we moeten nog wat roddels en weetjes zien te scoren. :)
Pruimentijd. Maar ons boompje is dood. :(
Geen opmerkingen:
Een reactie posten