Geeuw

Geeuw.

Het is hier zo van dat geeuwweer maar wij zijn beiden ook ontzetend moe eigenlijk. Een driedaagse autoreis achter de rug maar vooral ook ons Vlekske bij. Vlekske is zo braaf tijdens de autoreis, zo braaf. Iets minder braaf is ze dan eens aangekomen. Nu ligt ze hier naast mij iets te slapen als een roos. Een vredig snurkend poezeke, echter des nachts worden haar demonen wakker, als ik de kans krijg dat geluid op te nemen zal ik het hier delen. Monsterlijk, gruwelijk, door merg en been snijdend maar vooral slopend voor onze nachtrust.

Geeuw.

Eigenlijk moeten we hier vooral voort doen, donderdag moet alles vernist zijn want dan is het... jawel vernissage.

Geeuw.

16 april even op de kalender aanhalen als geheugenopfrisser voor de komende jaren.
Iets ten noorden van Zambujeira do Mar ligt ts de steile rotsen een klein vissersgehuchtje. Er is daar een restaurantje. Lang geen slecht restaurantje. Alles badend in de olijfolie, look en koriander, vaak miet dat meer niet zijn. Het uitzicht kregen we er gratis bij. De Atlantique.
Een foto ?
Grrr. Nachtmerrie oh nachtmerrie, mijn camera vergeten. Maar ik was hem niet vergeten, ik had alleen de batterij er niet terug ingestopt. Grrr.
Die wonderbaarlijke, afbrokkelende kliffen, die enorme duinpartijen en die moskee-achtige toestand bovenop de heuvel staan enkel in mijn geheugen gegrift. + wat instagrammetjes en videokes  op het mobieltje, toch iets.

Ons huis, Marcel, Zinneke en Midas worden inmiddels bewaakt door de koninginmoe en -va.

Terug tot de orde van de dag...

Da-aaag Maaike tot volgende week mss...