Bloggen is zo passé. Blijkbaar. Het is die Instagram natuurlijk, het zeggen met beeldekens is zoveel makkelijker, sneller ook vooral.
Maar goed, juni 2022.
Momenteel Noir de Noir - Concept Gallery -ah ja die bestond hier nog niet- aan het omtoveren tot een tweedehands interieurwinkel, of toch zoiets. Aanleiding is het verregende Belle Epoque feest morgen in onze wijk.
Die weg eens afstappen en dan die en dan die weer maar halverwege een andere richting uit.
Om de x aantal jaar verandert het hier altijd helemaal, de ene keer is het de beurt aan die heuvel en dan weer aan die, soms ook de onze.
Feit is dat er telkens nieuwe wegen en wegjes ontstaan, dat er weer een nieuw overzicht ontstaat waardoor ge kunt zien hoe het elk jaar weer een beetje leger wordt, kurkeiken sterven, eucalyptussen worden gekapt (en groeien helaas weer helemaal terug), nieuwe plantages van... jawél eucalyptussen... Zot, stapelzot zijn ze hier. Bomen om stekskes (lucifers) van te maken om ze te fikken zodat ze weer terug kunnen groeien (G. Komrij (min of meer)).
Het gaat heet worden. Niks nieuws onder de z... ja, ok. Alentejo is al altijd heet geweest, kurkdroog ook maar het gaat er niet op verbeteren. De voorbije dagen waren nochtans redelijk, niet verschroeiend zeg maar.
Bonen fretten, daar zouden we nog wel een poosje zoet mee kunnen zijn maar er mag stilaan nog eens wat anders op tafel. Het pipipapier is ook bijna op, dat is natuurlijk de reden bij uitstek om de geciviliseerde wereld in te trekken. Dat kan in het dorp maar meestal trekken we naar de Algarve, we maken er dan een fijne dag van (gaan eten in één van onze favoriete restaurantjes (Eurasia, iets Indiaas of pizza) en liefst blijven we (of ik toch) een nachtje aldaar om dan de volgende dag de boodschappen te doen. Maar ja die onnozele corona. Zullen we het er op wagen ? Vorige maand voor het eerst sinds, op zijn minst, maart 2020 frietjes gegeten in Zeebrugge. Ah ja die familie maar fretten, daar konden we niet langer op staan zien.
Maar goed, hier dus. Pizza zie 'k nog wel zitten, recht uit de oven op ons bord... Mja. Blijven slapen ? Ja graag. Maar die teuteneute gaat dat niet graag doen denk ik, die nievenotto leent zich er wat minder voor ofzo. Pff, ja. Odemira dan misschien, eerst efkes naar Milfontes dan maar ja daar is geen pizzeria of toch geen Pizza -recht uit de oven op tafel- Hut. Blijven slapen ? Zelfde verhaal. 😯
Wel wel wel.
Augustus dus.
De tijd. Die staat niet stil.
4 Juni mijn eerste vaccinatieprik gehad, nu ja... eerste... meteen ook de laatste want ik 'mocht' halsoverkop kiezen, ofwel mijn geplande Pfizer ofwel J&J, heel even twijfel maar dan toch overstag gegaan, blijft sowieso een gok denk ik.
1,5 Dag ziekjes (rillen en hoofdpijn) maar kijk 2 maanden later leef ik nog.
O Senhor (of hoe noemde ik die mens ook alweer) moest een paar dagen na mij maar had helaas geen keuze. We moesten dus beginnen rekenen, hopen en dan voorzichtig gaan plannen. Zouden we eindelijk na meer dan een jaar die heuvel kunnen gaan oprijden ?
Planning eind juli. Vertrek eind juli, éénendertig om precies te zijn. We moesten wel want we hebben op vraag onze stulp als logeeradres vrijgegeven. Eerst iemand die 'k eigenlijk niet ken, tegen mijn principes maar het was via MM, dus vertrouwde ik het wel. De tweede verblijvers zijn de aanvragers (KL&Family) en eigenlijk al vaste 'klanten', zij laten het netjes achter dus dat zal wel goed komen, de laatste zijn Elske en Man, we gaan er maar vanuit dat ook dat wel goed komt zeker.
31 Juli dus. Er ging heel wat voorbereiding aan vooraf want de Boninhos hebben een nieuwe auto. SSY. Een lange auto, ah ja we moesten er in kunnen slapen maar we kwamen een 40 tal centimeters tekort dus daar moest een mouw aangepast. De corbillard staat inmiddels op het erf. Het erf vonden we terug na een klein ommetje via de Franse en Baskische Kust. Eerst nog ff langs buurvrouw Sio, Sio en kinders alleen op hun heuvel want Sio en E zijn aan het divorcen, ge houdt het allemaal niet voor mogelijk maar het is wel zo.
Spinnenwebben aan elk raam, alle kasten, ... Brr. Niet fijn. Gelukkig geen heel grote karbonkels gezien tot hiertoe maar de vuiligheid is niet aangenaam. Klamboe rond het bed want mij gaan ze niet liggen hebben hé, allez wél liggen én nog gerust ook.
En nu nog steeds aan den opruim en -kuis bezig, niet alleen dat dikke jaar leegstand maar ook al die catsitters voordien wiens aanwezigheid niet heb kunnen wissen hebben hun sporen nagelaten. Het duurt altijd efkes eer het terug van mij is maar nu begint het stilaan wel vorm te krijgen. Tegen dat we vertrekken... Want ja, het is niet om te blijven deze keer, er zijn nog andere verantwoordelijkheden... De Nieuwpoortse, de Amsterdamse, ...
Het is nog iet heel heet geweest hier maar dat gaat niet lang meer duren ...
...het begint pas...
Nu ja.
Even kort:
Ergens begin of half (wat maakt het nog uit) april het bericht dat de akte verleden zou worden op 30 april.
Eindelijk na 2 jaar aanmodderen. Uiteraard blijven we onzeker, sceptisch, écht geloven zullen we pas doen als alles in kannen en kruiden is.
Plots moet het dus wel snel gaan. En dan gaat die camionette, nu ja dat wordt gedacht, lastig doen. Lenin zegt dat we die gewoon kunnen gebruiken. Dus doen we dat. Beetje laat maar we vliegen erin. Na, het vullen van de auto, waar ook wel wat in kan, kunnen we eindelijk die kelder legen.
Een paar keer over en weer, we doen ons best dievanbeneden niet tegen te moeten komen maar het gebeurt toch. Geen idee wat er in die haar hoofd speelt maar we moeten de vrede bewaren en dus knikken we naar elkaar terwijl er één of andere mondhoek een spiertje de hoogte probeert in te trekken.
Het is niet makkelijk maar op een manier probeer ik het gegeven niet te laten doorwegen en geniet ik nog een beetje van het dakterras en het toch wel mooie appartement (op de bovenverdieping). In de stad geraak ik niet meer, de omstandigheden (corona) zijn er ook niet naar om vrolijk te gaan doen in the big city.
Laatste dag.
Hell. Er gebeurde van alles dat wel héél erg onvoorzien was. Heel even, maar wel erg intens zakte de moed me (ons) in de schoenen. Die verkoop gaat hier NIET doorgaan. Het wentelde in mijn kop maar mijn corps bleef nog net overeind.
Fast Forward ging de film zijn wervelende gang.
Zonder afscheid, behalve dan van buurman B, ploften we in die camionette en hoopten we op een vlotte reis richting O. Want ja, nog een kleine 2 uur om daar te geraken. Belachelijk te laat maar het kon nu even niet anders.
File.
Nééééééé.
Nee.
Eventjes file maar het loste zich snel op. Niet goed voor onze bloeddruk.
Aangekomen. Maar wel in time. Een minuut onder de douche kon er zelfs nog af.
De notaris belt.
'Het komt in orde maar zonet kwam het even niet in orde' zei die.
Huh !?!
Deel 1 kwam in orde. Dan toch.
Deel 2 kwam ook in orde.
Deel 3 ook.
Eind goed, al goed.
Maar ergens in O is er nu een bom ontploft. Hopelijk komt ook dat goed...
Op 16 april naar het Zoniënwoud.
Op een goeie 3 maanden van haar 21ste verjaardag hebben we haar helaas moeten laten gaan.
Het zou fijn geweest zijn zo'n mijlpaal maar 't was mooi geweest, ze heeft een mooi leventje gehad en ondanks haar alertheid tot op het einde was haar lichaampje op.
Ik mis haar ook nog maar anders dan bij Marcel heb 'k er vrede mee.
Ons klein serpentje:
We waren zo blij en lichtjes opgetogen dat hij toch al een heel klein beetje de oude was. Elke dag ging het weer dat beetje beter. Al bijna vergeten dat er iets aan de hand was geweest. Niet echt natuurlijk want in het achterhoofd bleef er wel wat onzekerheid hangen.
Niet onterecht dus. Alles op een rij: Vrijdag 12 maart na twee dagen kliniek opgehaald. Strenge toepassing van alle medicatie en voedsel. 20 maart nog steeds een fitte Marcel. We zouden hem voor het eerst een 8-tal uurtjes alleen laten. Een verjaardag bescheiden vieren, een werkbezoek te Moregem, een uitstapje naar Kortrijk en de dag was al snel om. Tijd om terug naar ons manneke te keren.
Auch. Die mankt. Ondanks al goeie voorzorgen moet hij toch ergens opgesprongen en slecht neergekomen zijn. Denken we. Mogelijk was er weer wat anders aan de hand achteraf bekeken. Het ventje gaat die avond weer stilletjes door de achterpoten. Aiaiai. Terug naar af. Mee in ons verlaagd bed. Zondag 21 maart, een slappe Marcel maar nog niet alarmerend. Die middag heeft hij nog een dik uur in mijn arm gelegen, net een boeleke. Heb hem dan in zijn mandje gelegd. Er zat nog wel wat leven in en mits hulp stapte die weer een beetje, hij geraakte zelfs op eigen kracht in zijn kattenbakje voor pipi. Beetje hoop ?
Later die avond heeft hij laten lopen, een nat mandje. Maar lieverd toch. Met de hoop de volgende dag raad te vragen aan één van de dokters legde ik hem dus naast ons bed in het bakje. Af en toe die nacht zijn pootje en kopje gestreeld. Weinig beweging in dat katerlijfje. Rond 2 u voelde ik dat hij zijn kopje verlegd had, een beetje later werd Samson wakker door een vreemd geluid.
Nog een beetje later lag hij in de living op het slaapbankje tussen ons in. We voelden het einde naderen. Met zijn allerliefste en mooiste pootjes naar mij toe. Gewoonlijk mocht ik die vasthouden als hij sliep of halfsliep of zelfs gewoon wakker was maar nu leek het hem wat te irriteren. Dus geen pootje in mijn hand. Af en toe een aaitje over zijn bolleke en pootje; Dat mocht. En toen gleed mijn lief zacht venteke af naar het verleden.
Veel verdriet. Nog steeds eigenlijk. Op acht maanden tijd 3 poezebeestekes afgeven dat hakt erin maar deze veel te jonge kater (9) en tevens onze laatste laat een pijnlijke leegte achter. Niet te vatten. Thuiskomen doet altijd een beetje zeer, er klopt iets niet. Al 40 jaar katten rond me heen en nu niks meer, da's geen fijn gevoel. Ongezellig. Leeg. Doods.
Eerst Marcel die pas na een week terug onder de levenden kwam gekropen.
Het ging redelijk. Hij gíng ook redelijk maar springen was er nog niet bij. Poepke en darmpjes zullen nog wat pijnlijk geweest zijn. Althans dat dachten wij.
Eerst wat manken maar toen ging het beest door zijn achterpoten. O jee. Dat zag er niet goed uit. Naar Maya met hem. Ondanks dwangvoer en water/melk spuiten was meneertje ook uitgedroogd. Een cortisonespuit.
Weinig verbetering maar dan toch terug op de 4 poten. En stappen maar. Alsof er niks gebeurd was. En dan terug door zijn pootjes, algemene zwakte. Pilletjes (cortisone) helpen eerst niet en dan weer wel. En dan toch weer niet. Vreemd. Maya schrijft humane cortisone voor. Niks.
Een afspraak met Gent was al gemaakt.
Daar wilden ze niet geloven dat die een dag en drie dagen voorheen rondliep alsof er niks of toch nauwelijks iets aan de hand was. Gelukkig was daar onze video opname.
Gisteren in 't ziekenhuis gebleven. Een vodje.
Deze ochtend het goeie nieuws dat ie al terug onder de levenden was, eten, drinken, pipi doen..
En nu net het bericht dat we hem morgen mogen komen halen.
Toch nog afwachten. Zijn bloed reist naar het verre Amerikááá en zal terugkeren als een resultaat. Een bevestiging of een uitsluitsel: Myasthenia Gravis. Behandelbaar dat al wel. Er is ook een kaliumtekort. Oh, wat een sukkeltje hebben wij toch.
Voorts ook vastgoed-, vergunnings- en andere problemen.
Wachten wachten wachten. Al 2 jaar aan 't wachten. Beu beu beuh...
Er zal niemand meelezen maar ik ga me toch nog maar even inhouden. 💥💀👿😡💣
Marcel wou al 3 dagen geen kaka doen. Obstipatie.
Met Marcel naar de dierenarts, Dendocker want de onze is er niet.
Pasta en andere middeltjes om dat pak kak richting de uitgang te krijgen bracht geen soelaas.
Met het dier terug naar de arts.
Nu is hij daar. 😒
Afwachten of het er met een lavement uitgeraakt of een operatie zal worden.
We hopen het eerste...
Er is ondertussen ook een camionette ons leven ingeslopen.
Goed voor de verhuizingen en containerpark ritjes.
De datum komt dichter en dichter en ...
De zeehonden.
Da's een langer verhaal. Ze komen nog maar de dictators kiezen wie hen mag beschermen, nog liever laten ze hen molesteren...
Ik heb nochtans snel wat hout vastgehouden toen we het vehicle aan 't bestoefen waren maar dat heeft niet mogen baten want kijk een week geleden begon die rare geluiden te maken.
Lenin -want zo noemen wij de garagist, wegens zijn baardje en snor, hier- zei dat we pas over bijna 14 dagen mogen terugkomen, dus ja, afwachten. Wat gaat dat kosten ? Is het nog de moeite ? Jazeker.
Expo te Room to Breathe werd vorige week geopend verklaard, op 'corona wijze' welteverstaan. Zucht. Of was het adem happend ?
Vandaag tweede weekend. In de sneeuw.
We vertoeven te Berchem sinds een dag of 2. Laatste keren. Raar ? Mja, misschien toch wel een beetje. Mocht dit appartement in Oostende zijn dan was dat wel fijn. Dit alles zonder die T R U T van ... natuurlijk. Valse teven moeten op afstand blijven. Hun vriendjes ook. Dus ja. Het kort af.
Negatief is Negatiefje ook, die ziet alles negatief, de rekening staat dan niet negatief, ze had ook iets positiever kunnen staan maar Negatiefje wil niet mee. Stom Negatiefje want zoals gewoonlijk zou ik nadien weer moeten zeggen: "ziet ge nu wel." en dan zou drama queen Negatiefje nog maar weer 'ns moeten beamen dat negatief zijn gewoon negatief is.
Allez, nu gezellig naar 'Punk' zien...
Als 't berekoud is -en dat is het voor mij al onder de 16°C- én ik moet niet buiten dan blijf ik al eens gewoon binnen. Zonder verplichting.
Al moet ik toegeven dat wél buiten geweest zijn op zo 'n ellendig koude dag als het niet nodig was toch net dat ietsje meer voldoening geeft.
Kans verkeken, zometeen gaat de nachtklok in.
Listening Wind.
Tussen 16 en 18u.
Eentje. In 't water, de boei aan 't uitdagen, een zwemmeke van links naar rechts, even naar het strand en were weg...
... aan de beurt.
Het ging niet meer. Ze ging niet meer. Ze viel langszij. We hielpen haar de laatste 2 nachten nog de kattenbak in want die flinke mie was nog helder in dat kleine kopke van haar.
De dierenarts gebeld en we mochten een paar uur later gaan.
Heel confronterend om die tijd te vullen met afscheid nemen.
Ik rolde haar tengere lijfje in een dekentje en dicht tegen me aangedrukt -want ze mocht natuurlijk geen kou lijden- togen we naar de dierenarts Maya.
Slecht moment. Een hondje blafte.
Hondje naar binnen.
Het duurde een eeuwigheid.
Ondertussen even terug naar de auto. Terug binnen. Wachten. Die eeuwigheid.
Sussend over en weer met dat poezeke in mijn armen, naar het raam en hopen dat er iets gebeurde buiten want hoe terminaal ze ook was die alertheid was nog steeds daar. Elke auto, fietser of voetganger die passeerde, niets ontsnapte aan haar aandacht.
Hondje kwam niet meer buiten.
Maya had het moeilijk en dan moest ze voor een tweede keer diep gaan.
Vlekje viel in een diepe slaap in mijn armen, Maya vertelde over wat ze het minst graag deed als dierenarts, Vlekje liet lopen, Vlekje werd op de tafel gelegd, ik 'mocht' haar adertje afspannen...
Als 't warm is -en ik ben tenslotte aan zee- dan gaat het gemis een beetje aan me voorbij. Maar als 't koud is dan weet ik wel waarom we verhuisden.
En 't zal nog een beetje duren ook. Eerst dat kot deels verkocht krijgen, nu ja, daar gaat wat aan vooraf maar ik denk zo toch maar al verder.
En dan. En dan... Terug naar warmere oorden. Sowieso checkin' it out overthere want dit is toch ook maar een oncomfortabel gevoel.
Begin maar al met minder kinderen op de wereld te zetten.
Eet minder maar nog liever geen vlees.
Genoeg daarover, heeft toch geen zin, ik wou trouwens gewoon zeggen dat het weeral december is.
En los daarvan wou ik gewoon een reminder toevoegen.
Waar waren we gebleven ?
Maakt niet uit.
Gewoon even dit: App. verkocht. Huis ook. Maar dan aan ons.
Het was een gok en het is nog steeds een gok maar de feiten worden toch concreter.
Hoekhuis. Belle Epoque Wijk. Allez, eigenlijk op het randje maar toch...
We namen dit jaar afscheid van ons Zinneke (17) een longtumor werd haar helaas fataal, we moesten ingrijpen. Te Berchem. Haar restjes nemen we mee naar haar heuvel. Snif.
Ons Vlekje. 20 en 8 maanden. Flinke poes. Maar ze glijdt een beetje weg. Nog heel alert, zou nog motten uitdelen aan Marcel maar ze staat wat wankel op de pootjes. Water op de pootjes. Ze wil wél nog eten maar 't gaat niet, waarschijnlijk iets met de tandjes maar behalve een ontstekingsremmer op afsturen kan daar niet veel meer gefixt worden.
We moeten het nu een beetje gaan afwegen, waar stopt de levenskwaliteit ?
Ze kan nog zo genieten van een paar uur in onze armen, ze zet het dan op een spinnen en dan spinnen wij gewoon mee. Om beurt (nu ja) gaan we bij haar liggen, op veel te smalle en harde kussens maar wel laag bij de grond, nog heel goed haalbaar voor dat tengere lijfje op die veel te dikke pootjes.
... oud gedaan.
Uw leske nog altijd niet geleerd. Kan ook.
Overbeterlijk.
Tja. Zo gaat dat.
Dan gaat ge kijken. Het is naar uw goesting. Was dat nu een verkoopstruc ?
Denk het niet.
Enfin.
Wordt vervolgd. En liefst zo snel mogelijk.
Eerst nog hier vanaf ...
Vanmorgen met onze oude vrouw naar de dok geweest.
400g Bijgekomen ! Vierhonderd gram astemblieft. Op 2 kilo hé. 105 In mensenjaren. Onkruid vergaat niet, da's duidelijk. Ze heeft ergens bloedwaarden die de dok enkel bij vogels kent. Daarom noemen we haar ons vogelbekdier. Of Klauwdia want die kan nog ferm uithalen. Eerst heette ze Splodge maar nu toch al een jaar of 12 heet dat mormeltje: Vlekje, Onsvlekje of Onsplak, dat mag ook.
23/10/2020 (ok het is al na middernacht maar zo reken ik niet)
Antwerpen-Berchem
Hopelijk niet meer voor lang, heb het hier gehad. Met al die trutten. 😂
101. Het zou schoon geweest zijn maar ook eenzaam. Véél te eenzaam.
Ons Vlekje wordt bijna 20,5. Ze is een beetje fit. Aan haar blaas welteverstaan.
Ons Zinneke.
Morgen zal ze vertrekken.
Naar de eeuwige jachtvelden.
Beestjes hebben kan zo fijn zijn.
Uw zwaar verstoorde nachtrust door het gejammer met hun ambetant, dwingend stemmeke; uw rug die inmiddels krom is van pis te kuisen, kak te ruimen en kots te vegen; de fortuinen die ge uitgeeft om aan de meeuwen te voeren want -goh ja- die Sheba of die andere belachelijk dure fijnkost dat is het toch ook niet altijd hoor. Verandering van spijs doet eten. Ok dan. Een keer Witte Producten kunnen wonderen doen. Een keer natuurlijk.
Dat is liefde hé. Niet altijd overdreven wederzijds maar dat maakt niet uit. Ge ziet die graag en ge gaat die dus ook missen.
Het is de beurt aan Zinneke. Wij beslissen voor haar en morgen zal het dus gebeuren. Een longtumor is genadeloos en dus zal die samen met haar gaan de smeerlap.
Lief diertje. Zacht beestje. 'Papa'skindje'. Zeureke. Bangerikske. Schoonfrakske. Bultenaarke. Waanzinneke. Uitbreker. Bolleke. Molleke. Zeventienjarige. Kleindochter-van-die-andere-oude-doos-20jaar. Alentejaantje. Luziaantje. Queen-of-the-hills. Kleintje. Dierbaartje.
'k Zal u missen.
En ik ni alleen.
Ik weet dat ge een mooi leventje hebt gehad en dat troost me.
X
